#177 De groene man

Je zult het niet geloven, lezer; maar het is mij toch echt overkomen. Zelf kan ik het ook amper bevatten Het gebeurde afgelopen zomer. Vanaf mijn luie stoel op het balkon van ons hotel bewonderde ik het prachtige uitzicht, het helderblauw golvende meer en het goddelijke weerschijn van de ondergaande zon op het water. Ineens voelde een koude windvlaag en het volgende moment zat er op de stoel naast mij, waarop mijn vrouw zojuist had gezeten, een groene man. 'Goedenavond, mijnheer Jules,' begroette hij mij. Ik was verwonderd, verbaasd, verbijsterd zelfs. Vóór ik me had hersteld, ging de man verder: 'U vraagt zich af wie ik ben en waar ik vandaan kom. Mijn naam is Freksio en ik ben van planeet Nemanjo uit het zonnestelsel Erwalta. Ik weet dat u een eerbaar, eerlijk en begaafd hobbyschrijver bent. Daarom hebben wij u uitgekozen als doorgeefluik. Namens ons volk wil ik vragen om ons bestaan in woord en geschrift bekendheid te gaan geven.' 'Dat, eh..., dat kan toch niet waar zijn,' stamelde ik. 'Dit is een grap.' 'Zeker niet. Ons volk is hoog begaafd en wij zijn in staat ons even snel te verplaatsen als onze gedachten. Daarom zijn wij tijdens onze reis onzichtbaar en hebben geen ruimtevaartuig nodig. Wij kunnen ons direct aanpassen aan de omgeving. Alleen onze huidskleur kunnen we niet veranderen.' 'Dit is zeker weer een geintje van mijn vrouw? Zeg nou maar wie je bent. Ik vind dit niet leuk, hoor' 'U moet mij geloven, mijnheer Jules. Er zijn veel meer planeten in het heelal waarop leven is. Sommige zijn zeer primitief, andere redelijk ontwikkeld. Jullie aarde is middelmatig. Door de oorlogen en haat onder elkaar wordt jullie ontwikkeling ernstig belemmerd. Wij, de Nemanjonen zijn de meest begaafden van alle beschavingen. Maar zo kan de mensheid ook worden. 'Wat wilt u dan eigenlijk van mij?' 'Dat u over het bestaan van meer beschavingen gaat schrijven. Ik zal u daarbij steunen met meer bezoeken, adviezen en ideeën. Nu moet ik weer gaan. Gegroet, mijnheer Jules. Tot later.' Ik voelde weer diezelfde wind en weg was de man. Ik schrok hevig, want gelijkertijd kwam mijn vrouw het balkon op met koffie. Daar zat ik dan met een rare opdracht. De man is tot nu toe niet verschenen. Maar ik schrijf alvast dit stukje om jullie van het grote nieuws kond te doen. Zodra hij weer komt, horen jullie nader.