#177 Buitenaards

Buitenaards Alles aan Anna was mooi. Ogen als oceanen, diep, groot en vol mysterie. Een huid zachter dan fluweel. Haar dat in golven over haar perfecte schouders viel en een lijf dat zich zorgeloos en zonder enige gêne om het mijne wist te draaien. Mij altijd ademloos en vol verwondering in de zachte kussens van mijn bed achterliet. Waarom ze juist voor mij viel, is nog steeds een groot raadsel voor me. Zo ook voor mijn vrienden die met hun scherpe humor hun brandende jaloezie echter nooit helemaal konden verbergen. ‘Waarom ik?’ vroeg ik weleens aan Anna. Dan haalde ze slechts haar prachtige schouders op en noemde ze mij met haar melodieuze stem haar uitverkorene. Misschien was het wel omdat ik haar nooit naar haar verleden vroeg, nooit vragen stelde. Wat had ik immers buiten haar aanwezigheid in mijn gelukzalige heden nog nodig? Achteraf wellicht naïef, maar voor de liefde van mijn droomvrouw liet ik de werkelijkheid maar al te graag voor wat ze was. Terwijl we nacht na nacht in elkaar verdronken en ik langzaam iedere welving van haar lichaam blindelings wist te vinden, bleef haar verhaal daarentegen één groot mysterie, een groot zwart gat. Geen haar op mijn hoofd die er echter ook maar aan dacht me op dat onbekende terrein te begeven. We zweefden gelukzalig in ons eigen universum en ik had er totaal geen behoefte aan andere sterrenstelsels te verkennen. Bang om de weg terug naar dit bijzondere geluk kwijt te raken. Ze was perfect, ze was mijn droom en ik had haar nooit, echt nooit los willen laten. Maar op een dag ergens in het hart van juli besloot ze mij los te laten. Na een hemelse nacht vatte ik het plan op om ons in alle vroegte te trakteren op een heerlijke latte van de Starbucks op de hoek. Ik schoot mijn spijkerbroek aan, trok een shirt over mijn hoofd en drukte een kus op haar gouden haar. Als ik had geweten dat ‘Zo terug!’ het laatste zou zijn wat ik tegen haar zou zeggen, had ik ongetwijfeld wat anders bedacht. De lattes heb ik die avond uiteindelijk onaangetast door de gootsteen gespoeld. Natuurlijk heb ik radeloos naar haar gezocht. Maar ze leek van de aardbodem verdwenen. Ach, ik zie haar nog staan. Op die zachte juli ochtend. Voor het wijd open raam, haar gezicht verlangend opgericht naar de vroege zomerzon. Mijn lieve Anna, zo adembenemend, zo buitenaards mooi.