# 177 Ons kent ons

‘Wat vind je van de nieuwe?’ Henk speurt mijn gelaat af naar een reactie en draait tergend traag de dop van de thermosfles dicht. Hij bukt zich, bergt de thermos weg in het juiste vakje van zijn knapzak en grabbelt naar iets anders. Bij het overeind komen rochelt hij en spuwt een fluim uit. De klodder komt, door mijn stap opzij, naast mijn werkschoen terecht. ‘Gewoon. Onopvallend. Doet zijn werk snel en naar behoren. Niet zoals sommige anderen.’ Ik controleer of alles in de werkgordel zit en bevestig ze om mijn lendenen. ‘Kom je?’ Ik grijp naar de boormachine. ‘Nog even een sjekkie, man.’ Hij legt een buideltje op een stoel vol verfspatten, neemt een vloeitje, vult het en draait het in opperste concentratie dicht. Zijn aansteker werkt niet mee. Hij sakkert, probeert opnieuw. ‘Heb je een lucifer voor me?’ ‘Nee. Eerlijk gezegd, heb ik liever dat je die stinkstok elders oprookt. Of rook gewoon niet.’ Ik kijk op mijn horloge. ‘We moesten al vijf minuten aan het werk zijn. Ik ga naar boven.’ ‘Hé, Rick,’ hoor ik hem achter me roepen. ‘Onze ouwe gunt me geen lucifer. Gooi me je doosje toe, wil je?’ Een plofje, het hoestend bedankje dat ik hoor belooft geen goeds. De nieuwe. Een week na aankomst zou hij toch beter moeten weten. Lucifers op zak geeft de jongeren een kick. En dan Henk. Een zonderling. Veel praten. Wil alles over iedereen te weten komen. Die wezenloze blik in zijn ogen. Ik ril ervan. De geur van tabak komt naar boven drijven. Beneden klinkt een hels kabaal. Daar gaan we weer. Henk gilt. Zuchtend leg ik de boormachine neer en ga naar beneden om de gemoederen te bedaren. Henk staat er, onbeweeglijk, de sigaret uit zijn mond gevallen van ontzetting. Zijn haren liggen in plukjes op de grond. ‘Wat…’ Hij wijst met bevende vinger naar Rick en zes andere mannen die om hem heen staan en kijkt me dan aan. Zijn ogen vallen bijna uit hun kassen. ‘Lucifers.' Sidderingen in mijn tong maken me het spreken moeilijk. 'Sigaretten. Bocht voor jullie, aardbewoners. Voor ons is het nog erger. Het maakt ons … ontvlambaar. Maakt ons woest. Waarmee denk je dat we hier bezig zijn, Henk? We leggen de laatste hand aan een tuig van tachtig meter. Zie je bovenaan die glanzende capsule? Ons volk wordt naar hier gebracht. Om de boel terug levend te maken. Om te proberen te herstellen wat jullie aardlingen zo dringend stuk moesten maken. Anderen zijn je voorgegaan en jij Henk, bent de laatste die ons te zien krijgt. En nee, ik zal je niet missen.’ Op mijn signaal wijzen zeven armen naar hem. Henk ontvlamt, krijst en stort neer. Boven zijn hoopje as kringelt een laatste rookpluim. Ik hou mijn handpalm op naar Rick.