#175 Torso/Sculptuur ( Herschrijf)

Sculptuur ( herschreven versie) ‘Wie is dat?’ ‘Gewoon een vriend van ons. Hij is kunstenaar.’ Ik zucht. ‘Dit is echt geen koppelpoging hoor.’ Ze liegt. Toch ben ik nu blij met haar obsessie mij aan de man te krijgen. Vanaf het moment dat zijn hand in de mijne gleed, zijn stem, geur en warmte mij raakten, wist ik het. Aan tafel vertelt hij gepassioneerd over zijn werk. Zijn handen boetseren een denkbeeldig sculptuur. Ik verlang ernaar de klei te zijn. Mijn ademhaling versnelt bij de gedachte dat hij eerst mijn borsten modelleert en dan een taille strijkt. Hij vormt mijn venusheuvel en laat zijn vingers... Een spontane kreun verhul ik nog net op tijd met een kuch. Terwijl mijn zus afruimt, buigt hij zich over de tafel. ‘Mijn atelier is om de hoek, wil je het zien?’ Even later geef ik me over aan de handen van de meester. Torso ‘Wie is dat?’ ‘Gewoon een vriend van ons. Hij is kunstenaar.’ Na mijn zucht, reageert ze quasi verontwaardigd: ‘Dit is echt geen koppelpoging hoor. Hoe gaat het trouwens met die afschuwelijke zaak?’ Ik vertel haar van weer een romp waar de borsten vanaf zijn gesneden. Aan tafel vertelt Peter gepassioneerd over zijn werk. Ik kijk naar zijn handen en denk aan hoe ze mij vakkundig naar een hoogtepunt kneden. Een spontane kreun verhul ik nog net op tijd met een kuch. Terwijl mijn zus en haar man afruimen komt hij naast me zitten en streelt mijn been. ‘Mijn atelier is om de hoek, ga je mee?’ Ik loop voor hem uit de ruimte in. Voor een opgeruimde tafel blijf ik staan. Hij staat achter me en slaat een arm om mijn middel. Ik voel zijn warme adem in mijn nek. Ik wil me omdraaien, hem zien maar hij duwt me voorover, ruw. Als ik zijn hand naar mijn borsten wil begeleiden, trekt hij die terug, geagiteerd en trekt mijn hoofd aan mijn haren naar achter. Verderop zie ik een torso met één borst staan. Ik geef me over aan zijn wil.