opdracht #174 - als vergeven een werkwoord wordt

Onlangs vond ik bij het opruimen van oude paparassen een krantenartikel. Ik schrok van de bijgaande foto. De vrouw op de foto ben ik. Maar dat kan niet zijn!. Het bleek een artikel van een bejaarde schilderes die over haar leven als artieste vertelde. Over haar werk, haar ambities, haar tegenslagen en haar successen. Ze was er trots op een artieste te zijn. Ze spreekt over haar liefde voor de kunst, voor de dieren, voor de natuur, voor de esoterische wetenschappen. Met geen woord wordt er over een privé-leven gerept en juist dat interesseerde mij toentertijd enorm. De schilderes is namelijk de vrouw die mij het leven heeft geschonken en zonder haar verplichtingen als moeder tegenover mij haar weg door het leven en naar het geluk heeft gezocht. Omdat ik heel mijn jong leven heb moeten aanhoren hoe een 'slechte' moeder ik had, moet ik bekennen dat mijn interesse voor haar niet bijzonder groot was. Mijn stiefmoeder noemde mij het liefst 'hoerenjong'. Ik wist niet goed wat dat betekende maar het voelde wel aan alsof ik een erg slecht 'jong' was. Ik werd zelf moeder en begreep het lelijke woord. Mijn kinderen zouden niet met dit lelijke om hun oren worden geslagen. Ik duwde mijn talent tot tekenen en schrijven weg. De echtgenoot, de was en de plas en de kook en het huiswerk van de kinderen, alles ging voor op de zachte fluistering diep in mij die mij soms weemoedig en opstandig maakte, verlangend naar papier en potlood, naar meer vervulling. Ik sla een heel half leven over. Met mijn vier volwassen kinderen heb ik een goede band. Er zijn vier kleinkinderen en een tweede achterkleinkind is op komst. Ik hou van kunst, van dieren, van de natuur, van esoterische wetenschappen. Binnenkort komt mijn derde boek uit. Het artistieke bloed kruipt waar het niet kan gaan. Beter laat dan nooit. Ik zie in mijn spiegelbeeld het gezicht van de schilderes in het krantenknipsel.