#174 Met open ogen

Een hoge pieptoon galmt door mijn hoofd. Heeft iemand de tv aan laten staan? Is er testbeeld? Langzaam open ik mijn ogen en aanschouw een leeggelopen airbag. Probeer te bewegen, de gordel houdt me tegen. Met trillende handen voel ik aan mijn hoofd, bloed, niet veel, maar toch. De voorruit is verbrijzeld en er komt rook uit de motorkap. Ik maak mijn gordel los en stap wankelend op het harde asfalt. Een verlaten weg omringt door een bosrijkgebied. Vanuit mijn ooghoek zie ik het gewei en snoet van een ree. Strompelend loop ik naar voren en zie het arme beest. Het maakt een lijdend geluid en zie bloed en ingewanden de straat roodkleuren. Mijn tranen beginnen te vloeien en zak ik door mijn knieën. Ik kijk in zijn ogen, zie zijn pijn. Wrijf voorzichtig over zijn hoofd. ‘Het spijt me.’ snik ik. Ik leg mijn linkerarm om zijn nek. ‘Vergeef me.’ De knak echoot door de serene omgeving. Een groep kraaien vliegt op uit de bomen. Als een verloren ziel zit ik daar te krijsen. Zonder waarschuwing, in een fractie van een seconde is daar een hard geluid, direct gevolgd door zwart beeld en stilte. Langzaam open ik mijn ogen. Probeer te bewegen. Het enige dat ik voel is de warmte van een ander lichaam. Mijn hoofd rust op zijn schoot. Zijn handen gaan kalmerend door mijn haren. ‘Vergeef me. Ik had je niet gezien.’ zegt hij huilend. ‘De ambulance komt eraan, hou vol.’ In een glimp zie ik mijn been vijf meter verderop liggen. Ondertussen voel ik mezelf wegzakken. ‘Het is je vergeven.’ Langzaam sluit ik mijn ogen.