Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#174 Deal

Soms neem je beslissingen in een fractie van een seconde, op basis van gevoel. Maar het woord gevoel neem ik niet graag in de mond. Instinct klinkt minder kwetsbaar. Dus als ik iemand van ons over mijn eerste ontmoeting met Günther vertel, heb ik het altijd over mijn instinct. Dat hij niet smeekte om zijn leven, niet knielde en zijn handen samengevouwen naar me omhoog stak. Hij bleef gewoon staan. Recht ook. Hij liet zijn schouders niet eens zakken. Als ik het me goed herinner, keek hij met spottende verbazing naar het haperende pistool dat hij even van te voren op me gericht had. Daarna haalde hij zijn schouders op, keek me aan, en zei alleen maar: 'Nah, jouw beurt.' Ik schoot in de lach, toen. Omdat ik moest denken aan een film met een duel tussen twee Fransen, in weet ik welke eeuw. Rug tegen elkaar, twintig passen lopen, omdraaien en dan schieten. Dat soort onzin. Hij werd kwaad; Günther. Maar wel op een beheerste manier. 'Lachen doe je straks maar met je maten.' Het was geen bluf. Hij was echt kwaad. Op dat pistool, op mij, en misschien wel op alles en iedereen. En toen kwam dat instinct, of eigenlijk dat gevoel van herkenning, liet ik mijn wapen zakken en gebaarde met mijn hoofd dat hij kon gaan. Niet echt professioneel. Hij bleef staan. 'Het was een opdracht, meer niet. Niets persoonlijks.' 'Weet ik,' zei ik. 'Zo is het meestal.' 'Ik heb het met tegenzin geaccepteerd.' Ik zei niets. 'Ze zeggen dat je hard bent, maar geen schoft.' 'En?' zei ik. 'Misschien zou ik liever voor jullie werken. Met jou.' 'Ik beloof niks,' zei ik. Ik gaf hem mijn nummer. 'Bel me morgen maar.' 'Deal,' zei hij. Een van de beste die ik ooit gemaakt heb. (Wie dacht dat mijn alter ego niet in staat is te vergeven, heeft het mis. In de pulpreeks een prequel op https://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums…. Over de kennismaking met Günther).

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Verbazing wekkende overeenkomsten. Alleen het vergeven aspect ben ik niet tegen gekomen. Goed gedaan.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Angus, Sterke aflevering - als ik het goed lees kenden ze elkaar niet, dan is er sprake van genade. terzijde:
Hij bleef gewoon staan. Recht ook. Hij liet zijn schouders niet eens zakken.
'Recht ook' is naar mijn smaak iets te veel. (Hij bleef gewoon staan. Liet zijn schouders niet eens zakken.)

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ja, dit was dan weer een passende opdracht. Ik lees het vergeven wel. En wie had dat inderdaad gedacht van de hp. Graag gelezen weer.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik lees er ook vergeven in, geheel in stijl met alter-ego. Altijd heerlijk om eens een echt mannelijk karakter te lezen, die niet buigt zelfs als hij zich kwetsbaar opstelt in een dramatische situatie.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
En toen kwam dat instinct, of eigenlijk dat gevoel van herkenning, liet ik mijn wapen zakken en gebaarde met mijn hoofd dat hij kon gaan. Niet echt professioneel.
Voor mij leest het prettiger wanneer er na 'herkenning' een punt staat en je het vervolg in een nieuwe zin zet: 'Ik liet mijn wapen zakken, enz.' Prachtig verhaal van een stoer soort 'vergeven'. Je hp krijgt langzaam maar zeker toch wat sympathieke trekken, Angus. (Ooit vroeg je daarnaar) ;) Het leest vlot en het voelt alsof ik erbij aanwezig ben. Mooi. :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Alleen het vergeven aspect ben ik niet tegen gekomen.
Nou. Als iemand je uit je pantoffels wil schieten en dat lukt niet omdat zijn wapen hapert, en je hebt zelf een pistool, maar je wil hem dan toch laten gaan? Dank voor je reactie, wilfredbreda.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
als ik het goed lees kenden ze elkaar niet, dan is er sprake van genade.
Ik heb de definities er even op nageslagen, maar ik proef dat verschil niet zo.
Hij bleef gewoon staan. Recht ook. Hij liet zijn schouders niet eens zakken.
'Recht ook' is naar mijn smaak iets te veel. (Hij bleef gewoon staan. Liet zijn schouders niet eens zakken.)
'Recht ook' geeft (ook) aan dat hij niet buigt. Dank voor je reactie, janp.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ja, dit was dan weer een passende opdracht.
Dit was inderdaad kaasie :nod: Dank voor je reactie, Marieke1980.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor je reactie, Odile. En ook voor de opdracht. Zo lust ik er nog wel een paar :) :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor je reactie, Willemina.
En toen kwam dat instinct, of eigenlijk dat gevoel van herkenning, liet ik mijn wapen zakken en gebaarde met mijn hoofd dat hij kon gaan. Niet echt professioneel.
Voor mij leest het prettiger wanneer er na 'herkenning' een punt staat en je het vervolg in een nieuwe zin zet: 'Ik liet mijn wapen zakken, enz.'
Kan ik me zeker iets bij voorstellen.Als ik de zin geïsoleerd lees, ga ik helemaal met je mee. Maar als ik het stukje herlees, vind ik de zin zoals hij er staat wel in het ritme passen en het laten zakken van het wapen beter aansluiten/voortvloeien uit het gevoel/instinct.
[...] het voelt alsof ik erbij aanwezig ben.
Dat boeit me, want daar streeft iedereen die schrijft denk ik naar. Wat zag jij als omgeving? En welk tijdstip? Ik benoem namelijk niets, terwijl ik tijdens het schrijven wel een omgeving voor ogen heb.
Je hp krijgt langzaam maar zeker toch wat sympathieke trekken, Angus.
Da's mooi. Want dat past bij de eerste verhaallijn. (De tweede heb ik nog steeds niet :( )

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoewel je een duel aanhaalt (misschien met de bedoeling aan te geven dat een en ander zich in de buitenlucht afspeelt?) kreeg ik tijdens het lezen het gevoel dat deze scène zich afspeelde in een loods of iets dergelijks, overdag (middag) met voldoende daglicht. Hoezo beïnvloed door de tv? ;-) Ik ben benieuwd wat je voor ogen had tijdens het schrijven.

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Hij wilde je doodschieten. Dat lukte niet vanwege dat haperende pistool. Welke oen gaat nu op stap met een pistool dat het niet doet? Geweldig dat je een moordenaar wilt inlijven. Dit gaat verder dan vergevensgezindheid.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Angus, Het is een mooi verhaal weer. Stoer ook! Alleen de uitleg over gevoel vind ik niet mooi en eigenlijk wat uit de toon vallen bij het beeld dat ik heb, Het gaat om deze zinnen: [ Maar het woord gevoel neem ik niet graag in de mond. Instinct klinkt minder kwetsbaar.] waarschijnlijk komt het omdat een echte stoere man, in mijn visie hierover zijn gedachten niet uitspreekt. Zo het ook zo kunnen: Soms neem je beslissingen in een fractie van een seconde, op basis van gevoel. Ik noem het instinct. Als ik iemand van ons over mijn eerste ontmoeting met Günther vertel, heb ik het altijd over mijn instinct. Ik weet niet of je het met mij eens bent. Het is misschien een kwestie van gevoel ;)

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat 'gevoel' vond ik juist leuk. Toen het later terugkwam getuigde dat van gepaste zelfspot. Iemand had het over dat woordje 'recht'. Terecht. Ik struikelde daar als lezer ook. Je laatste zin voegt volgens mij ook helemaal niets toe. Die komt op mij wat té genre-formulaisch over. Verder een lekkere frisse scene dit.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Instinct klinkt minder kwetsbaar.
heerlijk. Wederom een sterk fragment. Ik ben het met janp eens, 'recht ook' zegt minder dan 'hij liet zijn schouders niet eens zakken.'

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoewel je een duel aanhaalt (misschien met de bedoeling aan te geven dat een en ander zich in de buitenlucht afspeelt?) kreeg ik tijdens het lezen het gevoel dat deze scène zich afspeelde in een loods of iets dergelijks, overdag (middag) met voldoende daglicht.
In de buurt, Willemina. Ik had een verlaten industrieterrein voor ogen. Schemering.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Welke oen gaat nu op stap met een pistool dat het niet doet?
Ach, de techniek...
Geweldig dat je een moordenaar wilt inlijven. Dit gaat verder dan vergevensgezindheid.
Misschien ook een deel eigenbelang? Dank voor je reactie, Tja.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
[...] waarschijnlijk komt het omdat een echte stoere man, in mijn visie hierover zijn gedachten niet uitspreekt.
Klopt. Het is ook maar de vraag hoe stoer hij nu werkelijk is. Dank voor je reactie, marceline.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je laatste zin voegt volgens mij ook helemaal niets toe.
Misschien toch dat ie (ook) vanuit zakelijk oogpunt geen spijt heeft dat ie een deal met Günther heeft gemaakt. Dank voor je reactie, Tilma.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ben het met janp eens, 'recht ook' zegt minder dan 'hij liet zijn schouders niet eens zakken.'
Ik ga er eens lang over denken. Dank voor je reactie, mijboogert.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
mooi hoe hij toch bijna verraadt dat hij gevoel heeft, juist door het te willen ontkennen (voor je lange overdenking: 'recht ook' stoort mij niet als overvoedig. Of het inhoudelijk daadwerkelijk iets toevoegt, is disputabel, maar puur voor het ritme en tempo van de tekst, zou ik het wel willen behouden)

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Werken met je alter ego blijft een kolfje naar je hand, Angus. Er is veel gezegd. Ergens kan ik mee met marceline. 'Soms neem je beslissingen in een fractie van een seconde, op basis van gevoel.Maar het woord gevoel neem ik niet graag in de mond.Instinct klinkt minder kwetsbaar.Dus als ik iemand van ons over mijn eerste ontmoeting met Günther vertel, heb ik het altijd over mijn instinct.' Enkel de eerste en de laatste zin zouden me ook voldoende zijn, de eerste naar zijn essentie gebracht. Impulsieve beslissingen lijken me gevoelsmatig. Soms neem je beslissingen in een fractie van een seconde. Als ik iemand van ons over mijn eerste ontmoeting met Günther vertel, heb ik het altijd (evt liever?) over mijn instinct. Krijg ik als lezer het idee dat gevoel niet op zijn tong ligt, dat hij het woord wil vermijden. Het instinct - gevoel van herkenning komt verder terug. De reactie op 'recht ook' van anderen kon ik volgen. Na jouw reactie begrijp ik je beter. Je kan natuurlijk altijd recht vervangen door je onbuigzaam. :o Te kort voor jou, probeer ik deze: Hij bleef staan. Recht. -- het brengt mss meer duidelijkheid alleenstaand? Dat de lezer erover nadenkt, associeert met het niet smeken noch knielen? Liet zijn schouders niet eens zakken. Leuk dat de lijnen en plotten zich vastzetten in je hoofd, ik kijk uit naar het volgende! :thumbsup: