#173 - Pijn

@Gijs, zo raak geschreven. De ongezegde woorden, en die ik helemaal mooi vind: 'de ongeleefde herinneringen'. Het is een rauwe pijn die je beschrijft - die ik deel - door de gezichten die ook ik niet meer zie en de kansen waarvan ik weet dat ik ze wegsmeet. Maar er zijn andere, we kunnen schrijven. Je laatste zin voelt voor mij abrupt/onafgemaakt. Je gedicht is te pijnlijk om in te lijsten. ;)

Dag Gijs, Een heel mooi en ontegenzeggelijk heel pijnlijke mijmering. Ik voel (wellicht maar gedeeltelijk) , met je mee en als het mijn mijmering zou zijn, zou ik eindigen met 'waar niemand mij vinden kan'. :o Ik wens je een serene kerstperiode toe.

gewoon mooi

Beste gs, Na de eerste twee regels moest ik even zuchten. Het leek zo'n cliché te gaan worden. Toen zette je 'ongeleefde herinneringen' neer en werd het toch een pakkend gedicht. Geïnspireerd op "The House that Pain Built" van Dar Williams denk ik?

@Mili, @Marijcke, @schrijvenmaar, @Tilma. Dank. Ik stelde me zo voor dat ik nog 100 jaar leef, maar dat ik het in 2117 dan toch echt niet meer naar mijn zin heb. @Mili, misschien onaf, maar ik zou niet weten wat ik er nog aan toe moet voegen. @Tilma. ‘The House that Pain Built’ ken ik niet. Misschien een gemeenschappelijke inspiratiebron?

Mooi gedicht. De zin 'tot het zo groot is als jezelf en aan je vraagt of je afscheid neemt.' raakte mij het meest.

Deze gedicht geef me de rillingen. Wat moeten deze laatste honderd jaar afgrijselijk eenzaam zijn. Graag gelezen