#172 Zo niet realistisch

Kinderschoenen spatten op de trap, als regendruppels op het dak van glas. De cycloon van een twaalftal maatje zesentwintig Nikes rijst tussen de kalksteen muren van het trappenhuis. Het galmt door de markthal op de begane grond en bonst tegen de drie meter hoge deur op de eerste verdieping. Telkens harder, tot de eerste boven komt, steunend de deur opent, om dan met de belegering van achteropkomende kinderen door de kamer te schieten als een stuiterballenwaterval. Langs de zuilen, over marmeren tegels, tegen de ruiten omhoog en door het glas in lood. “Stil eens.” Zegt de gastvrouw terwijl ze haar poot opheft en haar klauwen ontbloot. We staan op de brug in de tuin. Een brug van kiezelstenen, rustend op hun eigen boog. De verbinding tussen twee eilanden, zwevend boven het dal van de jungle. In de tuin groeien planten, zoals de Japanse esdoorn. Een struik tot borsthoogte, met rode bladeren, zo zacht dat de impuls je wangen erlangs te wrijven onbedwingbaar wordt. Er staan bomen, waarvan enkel zij de naam kent. Vragend kijk ik in haar politie blauwe ogen. Ze heeft geen pupillen en haar oogballen zijn zwart als haar verleden. Blauwe drukknopen, drijvend in de glazen bol van Lucifer. Haar oren spitsen, ze springt op. Haar Braziliaanse rondingen laten de bloemen op haar kimono dansen als zij met drie sprongen in de struik verdwijnt. Het raam op de eerste verdieping opent. Er steekt een hoofd net boven de vensterbank uit. Er vliegen kussens van geweven esdoornbladeren de struik uit, een stuk of acht, allen op een stapel onder het raam. Kinderkreten klinken door het dal, als slotakkoord van de cycloon en een eerste mormel springt het raam uit. Een vrije val van zes meter. Ik verwacht een plof, maar hoor hooguit het geluid van een fietsband, lek gereden op een beukennoot.