Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#-169- November vrienden

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Een verdwaalde meeuw waaide de zee bijna in. De golven beukten schuimend tegen de pier, er was geen schip te zien. Hij trok zijn muts over zijn oren, zijn ogen vol zout vocht van de woeste wind en keek naar de blauwgeruite theedoek vol gaten. In het diepst van zijn gedachten kwam hij God altijd tegen als Hij zijn gedachtenkronkels in hokjes had geplaatst. Meestal in de novembermaand als de bladeren de bomen verlieten, raakte hij zichzelf kwijt. Hij was thuis weggegaan, gisteravond laat. 'Ik ga vissen,' zei hij tegen zijn vrouw, 'tot morgen.' Op de pier kwam een Chinese man aanlopen, hij zag de theedoek wapperen in de verte en liep er naar toe. De man vouwde zijn theedoek op. 'Daar ben je weer,' zei hij en ze omhelsden elkaar. Ze beschouwden elkaar als goede vrienden, kenden elkaar niet bij naam maar wel in verschillen. Elk jaar in november, na de volle maan, troffen ze elkaar, met hun hengels en verhalen. Ooit hadden ze gedacht elkaars God te zijn. Als vluchtelingen in een novembernacht op weg naar de winter huilden ze soms samen. Twee mannen op de pier, vissend en smachtend naar de lente.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Madd wat een bijzondere invulling. Twee mannen die elkaar vonden en elkaar denk ik inmiddels nodig hebben, die ene nacht in het jaar. Volgens mij ik kan ‘ op zee’ 1 e zin tweede alinea weg. Dat het de zee wordt duidelijk omdat de meeuw erin waait. Graag gelezen.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het riep bij mij beelden op van de stripserie Theodoor Cleysters. En dat is positief bedoeld. Origineel verhaal met een magisch realistische ondertoon (vind ik dan).

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Madd, bijzonder. De door jou geschetste ontmoeting tussen de twee mannen spreekt me erg aan. Het treft me hoe hij zichzelf verliest bij het vallen van het blad en hoe hij wacht op de ander, huilt, vist en smacht. En met name zijn vervlechting met God.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@maddbrug, een indrukwekkende weergave hoe twee mensen elkaar ontmoeten op het diepste moment van hun nood. Ze begrijpen elkaar en weten op hun manier hun leed draaglijk te maken. Prachtig beschreven. Ben onder de indruk. Groet Connie

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Maddy, heel indrukwekkend! Verrassende ontmoeting, elkaars steun en toeverlaat in die ene novembernacht. Ik heb ervan genoten, 2x. Heel mooi! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een machtig mooi verhaal. Als er ooit een Bijbel driepuntnul komt dan stel ik voor dat dit verhaal erin opgenomen wordt. Ze kenden elkaar niet bij naam maar wel in verschillen .... Zo'n sterke zin vind ik. Ze geven elkaar hiermee bestaansrecht. Zo lees ik het. Dankjewel Maddbrug!

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
"Ooit hadden ze gedacht elkaars God te zijn." Om in te lijsten!! Zeurpuntje: Als golven schuimen, waait het voor mijn gevoel niet hard. Golven beuken, rammen, ketsen, kletsen, knallen. O, en novembermaand, in het begin, moet novemberwind zijn :-) Met heel veel plezier gelezen, prachtig slot!

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Nancy, ik begrijp wat je bedoelt. Ik ga het aanpassing in combinatie met de reactie van Bart. Dank je.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Angus, wat jij vindt is voor mij in deze reactie duidelijk, ook in positieve zin. Ik ken de strip niet omdat ik niet van strips houd. De magische ondertoon heb je goed aangevoeld. Dank je.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Pindarots, wat een fijne reactie. Mooi gezegd. Steeds meer merk ik dat de verschillen in mensen juist datgene is, wat mij het meeste boeit. Dank je.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bart, ik vind het woord 'schuimen' zo mooi in combinatie met de golven. Dat woord zou ik dan moeten laten gaan of vervangen. En zeer accuraat opgemerkt, novemberwind. Dankjewel Bart, een fijne reactie. Ps; inmiddels de beuk en het schuim verenigd.

Lid sinds

6 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een mooi en ontroerend verhaal, was het eens met Nancy en Bart, maar je hebt het al verandert. Ik ga het nog een paar keer lezen, mooie ontmoeting van die twee verloren zielen.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijfgraag, Het is altijd prettig om goede feedback te krijgen, en zodoende heb ik het veranderd. Dank je voor de reactie!

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@madd, heel mooi en diepzinnig, gewoon prachtig! Alleen je eerste (eigen) zin al: 'Een verdwaalde meeuw waaide de zee bijna in.' Een prachtig beeld dat ik meteen voor me zie, mij de zee doet ruiken terwijl de wind door mijn haren waait. En daarmee trek je me meteen mee in jouw bijzondere, bijna verstilde wereld. Een tekst ook vol mooie metaforen. Metaforen moeten er nooit dik bovenop liggen, anders komen ze geforceerd, gezocht over. Het mooie van jouw tekst is dat ze zo subtiel zijn, bijna terloops. Het was weer genieten madd. :{} ('vluchtingen' typo -> 'vluchtelingen'?)

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Elyse, Mooie woorden. Ik streef ook naar die verstilling in een verhaal. Hoewel het mij nog niet altijd lukt. Die typo ga ik veranderen. Verbazingwekkend hoeveel keer een mens daarover heen kan lezen. Dankjewel.

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Stilte. Volledige stilte hier. Wat had ik een weerstand tegen deze schrijfopdracht en nu ik dit lees realiseer ik me dat een mens nooit te oud is om te leren. Wat een prachtig verhaal! Je ontroert en boeit!

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik snap je weerstand, ik dacht ook wat moet ik hier nu mee, met een theedoek. Maar al denkende, verzinnende, komt er dan iets verrassends. Dank je voor je reactie!