#-169- November vrienden

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Een verdwaalde meeuw waaide de zee bijna in. De golven beukten schuimend tegen de pier, er was geen schip te zien. Hij trok zijn muts over zijn oren, zijn ogen vol zout vocht van de woeste wind en keek naar de blauwgeruite theedoek vol gaten. In het diepst van zijn gedachten kwam hij God altijd tegen als Hij zijn gedachtenkronkels in hokjes had geplaatst. Meestal in de novembermaand als de bladeren de bomen verlieten, raakte hij zichzelf kwijt. Hij was thuis weggegaan, gisteravond laat. 'Ik ga vissen,' zei hij tegen zijn vrouw, 'tot morgen.' Op de pier kwam een Chinese man aanlopen, hij zag de theedoek wapperen in de verte en liep er naar toe. De man vouwde zijn theedoek op. 'Daar ben je weer,' zei hij en ze omhelsden elkaar. Ze beschouwden elkaar als goede vrienden, kenden elkaar niet bij naam maar wel in verschillen. Elk jaar in november, na de volle maan, troffen ze elkaar, met hun hengels en verhalen. Ooit hadden ze gedacht elkaars God te zijn. Als vluchtelingen in een novembernacht op weg naar de winter huilden ze soms samen. Twee mannen op de pier, vissend en smachtend naar de lente.