# 169 - Griet en verdriet

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Waarom had Liza er 'ik lief je’ op geborduurd in rode grote letters? Hij zat voor schut en verbeet zich. Een andere visser had gezegd: ‘Ken je lief niet schrijven of zo of wil ze soms zeggen, ik blief je rauw?’ Waarom had Liza het achterlijke ding aan zijn hengel vastgeknoopt met oneindig veel vrouwelijke strikknoopjes? De avond ervoor had ze tegen hem gegrauwd dat hij de borden niet goed droogwreef. Zij waste sinds altijd af en hij moest afdrogen, zwijgend over de kwade klodders die zij achterliet. Liza kookte steeds viezer, vast om hem te tarten. Haring in hachee, griet in granaatappelsap. Sinds hij met pensioen was, had zij hem niet meer geveeld. Hij liep haar voor de voeten als zij wilde zuigen of koper poetsen. ‘Rot op, man,’ zei ze dan. ‘Mijn mooiste jaren heb ik aan je gegeven.’ Hij dacht aan zijn zoon en zijn dochter. Voor het leven vertieft vertrokken naar het zonovergoten Venezuela. Hoe haatte hij haar. De Liza. De door de andere visser van de hengel afgerukte theedoek kon zijn bloed niet meer stelpen. Met zijn Fishermanmes had hij diep zijn kuiten doorgereten.