#166 - De sprong van Leona Cita

Met het mes tussen haar tanden en de vlag in top kijkt Leona Cita vanaf het dak van het paleis naar het plein beneden haar. De honderdduizenden, niet groter dan luciferdoosjes, zwaaien met vlaggen, geel en rood, als de likkende vlammen om haar heen. De stinkende rook beneemt haar de adem, beroert haar tot tranen. De hitte deert haar niet, niet echt, al hadden haar vrienden gezegd dat die voor een mens ondraaglijk zou zijn. Ondanks de juichende aanmoedigingen, aanzwellend tot een ongekend crescendo, twijfelt ze of ze in de slurf zal springen. De brandweer is niet bepaald vriendelijk en de Spaanse soldaten staan klaar met lange messen. Op hulp van buitenaf rekent ze niet. Het vuur is reinigend, had God haar voorgehouden, en ze recht haar rug. Ze springt. De ruwe stof remt haar vaart nauwelijks. Een zachte landing wordt het niet, denkt ze nog.