Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Beelddenker of begripsdenker?

Naar aanleiding van haar ervaringen op de Schrijversdag van Schrijven Magazine plaatse literair agent Dorine Holman op deze website een artikel over het verkopen van 'je eigen merk.' Op de Schrijversdag, waar schrijvers in spe hun manuscript bij haar konden promoten, vroeg Dorine zich af waarom zoveel schrijvers in hun 'elevator pitch' verzuipen in een omhaal van woorden. Quote: "Nieuwsgierig vroeg ik wat ze schrijven. Aan het verhaal van sommigen was geen touw vast te knopen en bijna iedereen had er véél woorden voor nodig. Misschien niet helemaal verbazingwekkend als je iets doet met woorden. Maar waarom nou niet wat meer to-the-point? Of minimaal goed voorbereid zijn? Want ze hadden kunnen weten dat een elevator pitch ook op zo’n dag van belang is." Op het waarom wordt verder geen antwoord gegeven, er wordt in het artikel ook niet naar gezocht. Dat de schrijver niet goed voorbereid is lijkt me sterk. De aankondiging van de schrijversdag (met de mogelijkheid voor gesprekjes met uitgevers) stond al maanden online en met dat manuscript: daar zijn ze al jaren mee bezig. Ik denk dat het stuntelende, chaotische verhaaltje van het merendeel van de schrijvers vooral te maken heeft met hun manier van denken, schrijvers zijn beelddenkers. Beelddenken is een term die zo'n tachtig jaar geleden werd geïntroduceerd. Een beelddenker denkt in beelden, denkt ruimtelijk. Dit in tegenstelling tot de begripsdenker die in woorden denkt. Het gaat hier dus niet over intelligentie: het gaat om de manier van omgaan met informatie. De beelddenker kan het geheel in één oogopslag overzien, de begripsdenker denkt in stappen. De begripsdenker kan de oplossing stap voor stap onder woorden brengen terwijl de beelddenker daar juist veel moeite mee heeft. Een beelddenker kan zijn verhaaltje voorbereiden, natuurlijk, hij kan het helemaal in zijn hoofd hebben zitten en dan toch, halverwege, springt zijn brein naar een ander beeld en zijn verhaal verzandt in gestuntel. Je bent een beelddenker indien je jezelf herkent in meerdere van onderstaande punten: *een beelddenker gebruikt liever een kaart dan een gps systeem *heeft (vooral in zijn jeugd) moeite met spelling, wat lijkt op dyslexie maar dat niet is *kan geheel nieuwe woorden of woordcombinaties verzinnen *onthoudt makkelijk gezichten, plaatsen, landschappen: kan een markante boom die hij dertig jaar geleden in Timboektoe zag perfect beschrijven. Weet ook nog het slingerpaadje wat naar de boom loopt te vinden *ziet voordat anderen het zien dat het fout gaat, ziet ook de oplossing *kan die oplossing niet onder woorden brengen (denkt een paar stappen te ver vooruit) en begrijpt niet waarom anderen hem niet begrijpen, is dan kort door de bocht en komt daardoor in conflict *heeft een enorme verbeelding, kan wegdromen in een compleet andere werkelijkheid *kan slecht organiseren en komt bijna altijd te laat *is graag op zichzelf, ervaart zichzelf als anders De wereld wordt geregeerd door begripsdenkers, een enkele politicus daargelaten, en dat is maar goed ook want als de beelddenker het voor het zeggen had dan zou de chaos groot zijn. Tegelijkertijd ontstaat er chaos door het onbegrip tussen begripsdenker en beelddenker. De beelddenker is degene die al die mooie rapporten over de effecten van mens op zijn leefomgeving heeft opgesteld, al tientallen jaren terug. De beelddenker is degene die achteraf zal zeggen: "Dat heb ik altijd al gezegd!" en de begripsdenkers trekken hun wenkbrauwen op want ze geloven hem niet. Ze hebben hem toen niet gehoord, wel geluisterd maar niet begrepen. Frustratie ligt voor beelddenkers altijd op de loer, net zoals het zich omhullen met arrogantie. Ben jij ook een beelddenker? Het reguliere coachverhaal over jezelf profileren, jezelf in de markt zetten en trucjes om je tekst te onthouden werkt niet want een beelddenker denkt niet regulier. De gebruikelijke methoden om beter te communiceren zullen niet aan de beelddenker besteed zijn. Hoe het wel kan? Zowel voor kinderen als volwassenen zijn er begeleidingstrajecten, op het web is hierover genoeg te vinden. Gerelateerde link: http://www.schrijvenonline.org/nieuws/je-bent-je-…

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je zou kunnen zeggen dat de schrijver niet noodzakelijk voor zijn/haar eigen literaire agent kan spelen. Met andere woorden: de literair agent specialiseert zich in precies dat: het verkopen van de schrijver - en het werk van de schrijver. Dus: spreekt ze of de verwachting uit dat de klant haar werk zelf zou moeten doen (ze werd teleurgesteld) of geeft ze door een (blijkbaar) algemene tekortkoming bij de schrijver te signaleren juist de agent bestaansrecht? Dan is het artikel dus een verkapte promotie van de literair agent (haar forte) en juist geen aanzet tot het gaan verkopen van het eigen merk door de schrijver zelf.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zo kan je dat artikel ook bekijken Mirandala. En in dat licht bezien is al dat gestuntel dus een zegen. Voor literair agenten, coaches, therapeuten en vast nog wat andere 'hulpverleners'. Ergens vind ik het diep triest: dat een goed boek zijn bestaansrecht moet krijgen door de promotie van de schrijver.

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zolang er verdiend wordt áán de schrijver wordt er niet verdiend dóór de schrijver. Dat wil echter niet zeggen dat een boek van een schrijver die zichzelf niet kan promoten slecht is, maar ook zéker niet dat het goed is. Het verschil dat de promotie idealiter maakt, is dat een slecht boek beter verkocht wordt, en een goed boek nog beter.

Lid sinds

7 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een beelddenker zou toch juist uitermate goed moeten zijn in het in één beeld, één overzicht vangen van de kern van zijn/haar verhaal? Een beeld is veel kernachtiger dan een verzameling woorden, en beelddenkers zijn over het algemeen juist heel goed in grote lijnen en vanuit het geheel naar de delen gaan ipv andersom. En gezien hij/zij schrijft en dus naar ik aanneem ook vaardig is met taal, zou hij/zij dat ook bondig moeten kunnen verwoorden...

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Er wordt gedaan alsof beeld- en begripsdenken elkaar uitsluit, maar dat geloof ik niet. Als ik naar de lijst kijk, herken ik sommige stelling maar in minstens evenveel dingen ben ik het tegenovergestelde. En daarbij, als je een verhaal schrijft, schrijf je veel meer dan beelden. Verhalen moeten ook nog subplots hebben, alles moet met elkaar kloppen, zowel chronologisch als logisch - is daar dan geen begripsdenken voor nodig? Als je je verhaal slecht organiseert, dan lukt dat volgens mij echt niet. Het is ook niet zo dat geen enkele schrijver zijn eigen marketing kan doen. Bovendien, kom aan, als je schrijver bent, dan kun je ook best een willekeurige roman samenvatten in een lift-werp (elevator pitch). Misschien zijn veel schrijvers die zoekende zijn naar agenten en uitgevers en dergelijke een beetje te zenuwachtig op het moment supreme? Of doen ze te zeer hun best om hun diep doordachte plotwendingen voor het voetlicht te brengen? Weet je wat ik denk? Dat Mirandala gelijk heeft. Door net te doen dat je ofwel een beelddenker ofwel een begripsdenker bent, en net te doen alsof je jezelf ook niet in begripsdenken kunt trainen als je nu eenmaal een beelddenker bent, zet je schrijvers vast in hun hokje. Dan zeg je eigenlijk dat je zelf nooit zult kunnen leren om jezelf en je product te vermarkten, je eigen branding te doen etc, en dus is een agent automatisch onmisbaar en zal ook altijd onmisbaar blijven. Waarom zou je geen agent of marketeer in de arm nemen om van 'm te leren? Wel een die er vanuit gaat dat je dat kan, natuurlijk. :-P

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Er wordt gedaan alsof beeld- en begripsdenken elkaar uitsluit, maar dat geloof ik niet. Als ik naar de lijst kijk, herken ik sommige stelling maar in minstens evenveel dingen ben ik het tegenovergestelde.
Helemaal mee eens. Waarom het misgaat met die 'liftpitch'? Ik denk ook aan nervositeit. En daarnaast: (nog) niet voldoende gewoon zijn om vanop een afstand naar je eigen verhaal te kijken. Het lijkt veel gemakkelijker om je partner aan iemand te beschrijven dan een vage kennis. Ja, want die kén je toch door en door? Maar in feite zet je je indruk van een vage kennis veel sneller neer, omdat je alleen een paar opvallende kenmerken in je hoofd hebt (die grote, die aan bergbeklimmen doet). Van je partner ken je te veel details, nuances en tegenstrijdigheden. Datzelfde geldt voor een verhaal dat je zelf hebt geschreven: je kent het door en door, denkt dat je het daardoor 'uiteraard' snel en goed zult kunnen beschrijven, maar valt door de mand als je verzandt in de complexiteit. Het vergt gewoon oefening, maar soms moet je eerst eens struikelen voor je dat beseft.