# 163 Verloren

Als tienjarige werd me verteld hoe een herder in de bergen op zoek ging naar zijn kleinste geitje. Behalve de overblijfselen van het dier, vond hij mij; luttele maanden oud, ingebakerd en met het licht van de sterren in mijn ogen. Ik, Etoile Perdue, werd liefdevol grootgebracht door een kinderloos echtpaar, de dorpelingen waren gek op me. Rimpelige handen van prevelende vrouwen hielden mijn plakhanden vast, raakten het kruisbeeld om hun hals aan. Een tijd zonder kommer. Veertien was ik, toen jagers op zoek gingen naar de kwade geesten die regelmatig toesloegen in de kuddes; mijn vader tot de tanden gewapend. Hij kwam terug op een takkenbed. Mijn moeder kwijnde weg, een jaar later was ik wees. De hulp van de dorpsbewoners had een averechts effect. Ik trok me terug en hoedde geiten van de ochtenddauw tot het avondrood. Enkel daarboven vond ik rust. Achter lemen muren kwelden nachtmerries me. Elke morgen telde ik de geiten. Het aantal dieren in het dorp daalde zienderogen. Melk en vlees werden schaars. Achterklap, ruzies en vechtpartijen verziekten de gemoedelijkheid. Tot ook dorpelingen verdwenen en werden teruggevonden. Half verslonden. Verbetenheid om te zoeken naar de schuldigen werd afgestraft door doorgebeten halzen en uiteengereten lichamen. Ingewanden waren door elkaar gehaspeld, darmen hingen uit de buik. Angst groeide uit tot paniek. Ik bleef hoeden. Vijf geiten. De nacht van mijn achttien jaar vergeet ik nooit meer. De nachtmerrie was erger dan ooit; ik gooide het laken van me af, stond op en tuurde door het raam. De droom speelde zich ergens in de verte af. Waar hemel en aarde elkaar raken. Een lokroep bereikte me. Mijn lichaam tintelde. Blootsvoets en in mijn nachtpon rende ik naar buiten, de bergflank op, verbaasd over de sereniteit die me overspoelde. Mijn leven is hierboven. Mijn volk heeft me nodig. We transformeren en huilen samen tot het ochtendgloren. Ik was de verloren leidster van de loup garous.