#162 Aanbieding

Ik las het in de Drechtum Centraal, een huis-aan-huis krant. Na een vierde supermarkt telde ons dorp een privéclub. Ik trommelde op de leuning van de rookstoel. In het dorp, geen gedoe met de OV-chip. Ik belde. Een vrouw met een vriendelijke stem noteerde mijn naam en tijdstip. Ik douchte die ochtend langer, toch nerveus. Ik kende de straat. Vooroorlogse huizen. Kamer en suite. Ik kantelde mijn nek en belde aan. 'U bent de meneer van de reservering?' vroeg de vrouw die opendeed. 'Zeker, goedemiddag.' De vrouw stapte achteruit. 'Komt u verder.' Ze was aantrekkelijk, niet te veel jonger dan ik. De spanning viel van me af. Ik liep de woonkamer binnen. 'Neemt u plaats,' zei de vrouw. Ik ging zitten op een losse stoel en knikte naar twee jongedames op de bank. Vluchtig keek ik naar hun ouderwetse, onhandige ondergoed en deed of het normaal was dat ze ongekleed waren. De vrouw kwam binnen. Ze serveerde koffie met stroopwafels. 'Wel zo gezellig,' zei ze. 'Kunt u rustig een keuze maken.' 'Keuze?' vroeg ik. De vrouw at haar mond leeg en wees naar de bank. 'Welke van mijn dochters heeft uw voorkeur?' De jongedames glimlachten en sloegen hun benen hoog over elkaar. 'Ik snap het niet,' zei ik. 'U komt om verwend te worden, u mag kiezen door wie.' 'Door u,' zei ik. 'Ik heb u gesproken door de telefoon. Ik wil met u.' Het was stil. De zoete lucht van de stroopwafels mengde zich met de koffiegeur. 'Daar begin ik niet aan,' zei de vrouw. 'Ha, die mam,' zei een van de jongedames. 'Heb jij weer.' 'Mogen we dan een stroopwafel, mam?' vroeg de andere. 'Ja,' zei de vrouw. Ze ging op de leuning van mijn stoel zitten. 'Neemt u ook een stroopwafel, meneer. Van de Jumbo, die nieuwe supermarkt.' De jongedames trokken een sweater aan, de stroopwafels klemden ze tussen hun tanden. De vrouw legde haar hand in mijn nek. 'U begrijpt dat u wel moet betalen.' Ik knikte. 'Dan neem ik een stroopwafel.' De vrouw pakte het schaaltje van tafel. 'Dat is dan negentig euro.'