#160 De vrolijke buurman

Zoals gewoonlijk klopt Maya bij de van Dijkjes aan om de krant te ruilen. Normaal gesproken wordt ze warm onthaald maar nu doet er niemand open. Geen probleem. Ze weet een reserve sleutel vanonder een nepsteen te halen en opent de deur. Ze zal de Telegraaf wel op tafel leggen. Als ze de kamer binnenloopt ziet ze meneer van Dijk grijnzend op de bank zitten. Voor hem staat een ijzeren mand met losse hoofden. ‘Wat bent u aan het doen?’ vraagt Maya. Haar buurman kijkt geschrokken op, zijn bril op het puntje van zijn neus. ‘De kat van mijn vrouw is overleden’ lacht hij. ‘Ik zoek een ander gezicht.’ Hij rommelt tussen de hoofden in de mand. ’Waarom?’ De nieuwsgierigheid van Maya zorgt ervoor dat meneer van Dijk in lachen uitbarst. ’Je vindt het vervelend om je oma te bezoeken, toch?’ Maya knikt. ’En je moeder zegt dan, dat je braaf moet zijn en moet glimlachen. Je moet doen alsof je het niet vervelend vindt’ Maya knikt nogmaals. ’Nou, ik ben het helemaal zat: doen alsof! Zegt hij, terwijl hij zijn oren vastpakt. Met een ruk trekt hij zijn hoofd van zijn nek. Dan gooit hij achteloos zijn hoofd naar de mand. Het hoofd raakt eerst de ijzeren rand voordat hij er in valt. Vervolgens wordt er uit de mand een nieuw keuze gemaakt voor een hoofd met een droevige blik. Met slechts een klik en een draai zit het nieuwe hoofd stevig op zijn nek. Meneer van Dijk pinkt een traantje weg. ‘Zo, nu hoef ik nooit meer te doen alsof,’ zucht hij, terwijl de tranen over zijn wangen rollen. ’Meneer van Dijk, u haat die kat,’ zegt Maya. ‘Hij verpestte altijd uw rozen. Waarom zou u nu verdrietig zijn?’ ’Oh, meisje’, huilt meneer van Dijk, ‘zo hoort het toch?’ Als Maya 5 minuten later naar huis loopt, met het AD in haar hand, besluit ze dat ze genoeg van haar oma en haar moeder houdt om te doen alsof. Bovendien houdt ze genoeg van haarzelf om haar eigen gezicht te houden.