#159 De furie

Aangepaste versie De furie Ze drukte haar koude lippen op de zijne waarna zijn lichaam verslapte. Nog nooit eerder heeft hij het zo koud gehad. Hij krabbelt op en tast met zijn handen de muur af. De stenen voelen op plekken nat en glibberig en er hangt een muffe lucht. Bij iedere windvlaag, meent hij een vleug lentelucht te ontwaren. Hij weet het weer. Samen met zijn geliefde Anastasia wandelde hij door de kasteeltuinen. Ze kusten elkaar terwijl de bloesem van de boom dwarrelde. Toen hij zijn ogen opende was zijn verloofde verdwenen en verscheen de furie. Ze sprak over hel en verdoemenis wanneer hij zou weigeren aan haar zijn eeuwige trouw te beloven. Voordat ze hem kuste prevelde ze iets in een vreemde taal. Hij schrikt van een hoog gekrijs. Met zijn handen duwt hij op zijn oren maar het wordt alleen maar harder. Net zo snel als het zijn gehoorgang binnendrong is het ook weer verdwenen. Vanuit zijn ooghoek ziet hij ineens een streepje licht op de vloer. Hij loopt erop af. Tot zijn grote vreugde voelt hij een deur en duwt de klink naar beneden. Hij moet kracht zetten om er beweging in te krijgen maar het lukt en hij kijkt met geknepen ogen naar de met kaarsen verlichte trap. Eenmaal boven staat hij in de hal van een vervallen kasteel. Als hij naar buiten wil lopen, komt er iemand op hem af. 'Anastasia, liefje ben jij het?' vraagt hij aan de mooie verschijning. De gedaante vervaagt en dan staat zij opnieuw voor hem. Ze drukt haar koude lippen op de zijne waarna zijn lichaam verslapt.