#159 H.H.H.

Gisteravond is het nogal laat geworden. Hoe ik hier gekomen ben staat me niet meer bij. Meestal lig ik in zo’n situatie naast een vrouw van twijfelachtige komaf met acne of veel meer rimpels dan de avond ervoor. Deze keer is het anders. Ik weet zeker dat ik wakker ben maar het blijft aardedonker als ik mijn ogen open. In plaats van de gangbare kattenbakgeur ruik ik vochtige modder en een vleugje rubber. Mijn kleren heb ik aan, alleen mijn jeans moet ik omhoogtrekken. Mijn hoofd doet pijn, mijn mond is droog. In de verte hoor ik schreeuwen. Of het een vrouw of een man is weet ik niet. Het kan evengoed een genderneutrale zijn. Ik tast naast de kist waar ik op lig en voel iets slaps en glads. Het lijkt een beetje vloeistof te bevatten. Voorzichtig kruip ik op de vloer naar voren tot ik tegen een muur aan stoot. Ik hoor nog steeds geschreeuw en nu ook gelach en gekreun van meerdere kanten komen. Ik tast de muur af en duw ertegen tot ik een deur raak die openzwaait. Achter de deur is een trap. Mijn lichaam beeft, ik voel me slap maar strompel omlaag tot ik op een houten vloertje kom. Ik kan geen kant op, ik zit vast in een benauwde ruimte met niets dan drie grijze glibberige muren en de trap om me heen. De vloer waar ik op sta kraakt, klapt open en ik val meters omlaag in water dat ruikt naar oma’s vissenkom. Zodra ik boven kom zwem ik gejaagd naar de oever aan de overkant. Uitgeput klim ik erop en pas dan durf ik achterom te kijken. Boven de ingang van de verwaarloosde burcht waar ik uit gevlucht ben valt in felgekleurde knipperende neonletters te lezen ‘Hanzels Horrible Hookerhaus.’