#159 Voor altijd samen

Mijn neus is de eerste die wat oppikt. Een gronderige lucht, donkere aarde met rottende bladeren. Mijn oren volgen, de stilte klinkt hard. Tussen de stilte door lijken er ergens dikke druppels in een plasje water te vallen. Ze vallen niet regelmatig, dan weer wel en dan weer niet. Ik blijf er even naar luisteren. Mijn ogen weigeren. Ik knipper een paar keer. Duisternis omsluit me, er valt niets te zien. Ik ga rechtop zitten en voel met mijn handen om me heen. Rechts voel ik een muur, vochtig, koud. Grote stenen. Mijn geheugen werkt hard om mijn laatste herinnering op te roepen. Het treft me als een mokerslag als ik bedenk waar ik gisteravond was. "Hallo?", mijn stem klinkt schor. Het klinkt hol en ik besef me dat ik nog ergens in het kasteel moet zijn. Ik herinner me het etentje, kaarslicht. Een charmante man. Het leek de ideale date. Tot we voor een spiegel stonden en de man verdween. Terwijl hij wel te zien moest zijn. Vanaf dat moment is er niets meer. Ik voel paniek opkomen. Te snel sta ik op, als de sterretjes wegtrekken tast ik de muur af, tot ik de contouren van een trap voel. Met de leuning als gids strompel ik naar boven tot bij een deur, die als vanzelf krakend open gaat. De gangen van het kasteel herken ik. In de verte zie ik bewegend licht. Onzeker loop ik ernaar toe. Een zaal vol met kaarsen. In het midden staat een rechthoekige kist. Mijn benen gaan vanzelf. Mijn ogen ook. Daar ligt hij. Zijn grote hoektanden vallen over zijn onderlip. Ik tast naar mijn mond. De ogen van de man gaan open en hij laat een bloederige glimlach zien. Terwijl ik mijn vingers over mijn hoektanden laat gaan, realiseer ik het me. Ik zal dit kasteel nooit meer verlaten.