#159 Mijn heftigste kater

Er is niets. Of toch, ik concludeer dit immers, ik ben dus. Hier. Hier, is waar ik ben. Al het hier, dat ben ik. Alles, ik. Met mijn tenen ben ik hier, vlak bij mijn vingers. Naast mijn hoofd en mijn anus zwevend, hoog in de lucht. Huh? Wacht. Met een vierkante koprol open ik mijn ogen. Het duurt even voor ik begrijp wat er speelt. In eerste instantie lijken mijn ogen stuk. Ik knipper een paar keer achter elkaar, alsof ik ze wil maken. Nog eens proberen, zo werkt het bij mijn aansteker ook. De strijder slijt op zijn tandvlees in mijn kontzak, maar snel aan het wieltje snokken doet wonderen. Zo werkt dit bij mijn ogen niet. Het duurt veel langer voor ik aan mijn vuurtje denk. Al tastend heb ik de uit rots gesmede muren in mijn handen gehad. Ze lopen rond. Er is een deur, maar daar zit geen beweging in. Het gesteente is koud en overal hoor ik knisperende dingen. Mijn tanden voelen broos, ze hebben de zure smaak van MDMA. Ik moet stoppen mensen te geloven als ik van de kaart ben, bedenk ik me steunend en kreunend. In mijn hoofd spelen flarden herinneringen. Het is alsof ik naar een zeventigerjaren videotape kijk, die net heeft lopen bekken met een pitbull. Ik herinner me Mick, zijn enthousiasme, en iets met een schatkaart. Pas als mijn vuurtje brandt besef ik de pislucht die ik al een kwartier naar binnen werk. Een geur van drab, die zich onder in je maag verzamelt. De kamer lijkt een cel uit dertienhonderd, met een tunnel naar het riool gegraven. Ik staar naar het gat, bedenk me hoe de geur in de tunnel moet zijn en wend me tot een plank, die door een ketting aan de muur wordt opgehouden. Ik ga op mijn zij liggen, vouw mijn handen onder mijn hoofd en ga nog even slapen.