Hoe schrijf je na het lezen?

:!: :nod: Een heel goed idee! Misschien is het ook een idee om de titel van je topic aan te passen want nu dacht ik een topic te lezen dat gaat over de samenhang tussen lezen en schrijven, terwijl jouw idee veel ruimer is. (Als ik het goed begrijp - en dat had ik kunnen weten, natuurlijk :) ).

Haal ineens die dt-fout weg. Prima idee natuurlijk. Fré scoort!

Laat ik de dans openen: Jack Allerts schreef met "De denker, de danser en de dromer" een boek met een titel die me aantrekt. Ik ben een denker, danser en dromer. De achterflapt vertelt over een kunstenaar (dat ben ik ook) die iemand verloren heeft (hé, dat ook!). Het is zijn vrouw die gestorven is. Het boek behandelt hoe de schilder (want hij is schilder) stilaan het contact -dat hij verafschuwde- met de wereld terug krijgt dankzij Fabienne (een nieuwe vrouw). Misschien is er zelfs plaats voor een nieuwe liefde? Allerts, zo blijkt, schreef dit boek nadat zijn vader gestorven was. Hij merkte op dat zijn moeder raar reageerde, en vond dat boeiend. Het is natuurlijk ook zìjn vader, dus weet hij hoe het zo'n beetje voelt. Jammer genoeg is deze dubbele visie ook duidelijk merkbaar in het boek zelf. Je leest soep noch vis. De stijl is erg inconsistent en de dialogen komen tamelijk arrogant over (hoewel ze "gelaten" horen te zijn, veronderstel ik). Waar hij wel in slaagt, is het portret van Barcelona dat hij schets. Hij schetst het als een bewoner, dat wil zeggen "niet fraai". Jammer genoeg is dit niet zijn bedoeling, geloof ik. Zijn blik is niet fris meer, niet open, en beschrijft Barcelona daarom erg sec. (Dat mag je niet verwachten van een schilder als focalisator die in het verleden kijkt (een moment waarop zijn vrouw niet dood was)). De verteller is (dankzij die verschillende viewpoints van de auteur, veronderstel ik) ook niet erg consistent. Al die consistenties komen, volgens mij, vanuit een "ik wil dit boek schrijven" en niet vanuit een "ik moet dit vertellen". Allert is, mijns inziens, een product van de "schrijfboeken" die er vanuit gaan dat je een situatie neemt en er een vraag bij stelt. Jammer genoeg wordt de vraag niet beantwoord. Heb ik dat zo'n beetje duidelijk uitgelegd? Of is dit wartaal? De conclusie/les voor mezelf is: knoop niet zomaar dingen aan elkaar, maar zorg voor een duidelijke structuur en viewpoint(sveranderingen).

Hm, es kijken. Het laatste boek dat ik gelezen heb, is Dwaalsporen van Jacques Brooijmans. Een jeugdboek, 12+ ongeveer. Joost, de hoofdpersoon, woont in een internaat, waar hij zijn beste vriend Daniel ontmoet. Joost is een stoere kerel, voetballertje, in zichzelf gekeerd. Daniel is zo'n beetje z'n tegenpool, extravert, beetje gestoord, artistiek en bijna bipolair. In het begin van het boek weet je al dat er iets ergs gebeurd is met Daniel en door middel van terugblikken van de hoofdpersoon, brieven en dagboeken van andere kom je langzaam te weten wat er precies aan de hand is. Daniel is ervan overtuigd dat hij eigenlijk een meisje is en doorloopt de molen van de psychische onderzoeken. Door zijn psychische toestand durft echter niemand het aan de behandeling te starten. Intussen groeit hun vriendschap steeds verder, tot ongenoegen van de leiding van het internaat. Als de twee jongens niet meer bij elkaar op de kamer mogen zijn zonder iemand erbij (om seksuele handelingen te voorkomen), besluiten ze weg te lopen samen, om iedereen eens flink de schrik te geven. Ze spenderen een paar dagen in liefde (en lust, want Joost bekent dat hij op jongens valt) in een hutje in het bos. Als de politie uiteindelijk die plek vindt, is Daniel weg, en hij blijft weg. Het einde komt enigszins onverwacht, omdat je steeds denkt dat ie dood is, maar hij is alleen maar weg. Ik heb van dit boek vooral geleerd wat ik niet wil doen. De dagboekaantekeningen en brieven waren onnatuurlijk gedetailleerd, de overgang tussen nu en toen was vaag, het woordgebruik was af en toe een beetje vreemd (ineens een "moeilijk" woord ertussendoor, daar struikelden mijn ogen over) en eigenlijk gebeurde er geen flikker. Het was een allegaartje van "bijzondere dingen" die daardoor geen van allen goed uit de verf kwamen. Dus ja, zo moet het niet ;)

Wonderer, dat klinkt als een boek dat ik eens ga opzoeken in de bieb :nod:

Kijk dan ook meteen even voor Tweesprong, die vind je ook vast wel leuk.

Menuet - L.P.Boon. Het verhaal is tamelijk rudimentair. Er is een man, een vrouw en een huismeidje. Ze dansen een sociaal menuet waarvan het eigenlijk niet geweten is. De man is een eenzaat, houdt van gruwelijke artikeltjes De vrouw is een werkster, houdt van werken Het meisje is een jong ding, niet erg handig, (of toch?) Deze roman blinkt uit in zijn perspectieven en verteltijd. Hier heb ik een heel pak uit geleerd. Aanrader van jewelste!

Wintersmith van Terry Pratchett heeft me vooral laten lachen. Ik heb heel veel bewondering voor hoe Pratchett filosofische ideeen over uiteenlopende onderwerpen weet te verwerken in een grappig fantasy-verhaal. Dat zou ik ook wel willen kunnen, maar Pratchett is uniek. Per ongeluk neemt een heks in opleiding de plaats van "Zomer" in tijdens de Morris dans. De Wintersmith (een personificatie van winter) raakt betoverd door het meisje dat in zijn dans mee durfde te doen, en doet het hele boek door pogingen haar voor zich te winnen. Het begint met sneeuwvlokken in haar beeltenis en eindigt met vijftien meter sneeuw in haar geboortedorpje. Omdat de echte zomer buiten beeld is, dreigt eeuwigdurende winter. Tegen die achtergrond probeert Tiffany haar werk als heks goed te doen, wat niet makkelijk is. Gelukkig krijgt ze hulp van vijftien cm grote blauwe mannetjes met een afgrijselijk schots accent ;)

The blue djinn is het tweede deel in een serie voor kinderen over djinns. Het eerste deel was verfrissend en best aardig dus ik dacht, kom, laat ik het tweede ook eens kopen. Stomstomstom. De grootste irritatie was de timing van informatie. Pas nadat het probleem is opgelost, namelijk. Alles komt vanuit het niets en wordt daarna gerechtvaardigd, enige foreshadowing wordt gemeden als de pest. Alsof de schrijver een probleem beschreef en dan maar es wat ging verzinnen om het op te lossen, in plaats van zijn fantasy-wereld eerst klaar te hebben en daaruit te putten. Het Darren Shan-idee dus. Dat wil ik dus absoluut NIET doen!