#159 Spookverhaal

Ik schrik wakker als ik in de verte de doffe klap van een stalen deur hoor. Ik doe mijn ogen open, maar zie niets. Ik zwaai met mijn handen voor mijn ogen en wrijf er in, nog steeds zonder resultaat. Draaiend met mijn hoofd voel ik dat ik op een harde ondergrond lig. Ik ruik een rottende lucht en hoor nu ook het lichte gezoem van vliegen. Ik voel de randen van een stalen tafel en ga rechtop zitten en draai zodat mijn benen langs de tafel bungelen, als ik de grond voel ga ik rechtop staan. Ondertussen onderscheid ik al enige grijze contouren. Ik zet een stap en merk dat de vloer plakkerig aanvoelt. Met mijn armen voor me uitgestrekt loop ik een stukje, waarbij ik bijna struikel over iets. Het gezoem van de vliegen klinkt kwaadaardiger en de stank van rottend vlees wordt heftiger. Mijn hart bonst in mijn keel en door de paniek begint de adrenaline te stromen. Ik heb het gevoel dat ik hier weg moet en snel ook. Ik loop verder tot ik met mijn vingers een gemetselde muur aanraak. Als een mimespeler begin ik deze te bevoelen en loop de hele muur langs tot ik een deurpost voel. Ik betast deze en als ik een ronde knop voel begin ik er aan te draaien en te trekken, de deur krijst open. Snel glip ik erdoor en sta in een schemerige gang met voor me een stenen trap naar boven. Ik begin te rennen en hoor mijn eigen snelle voetstappen en hijgende ademhaling, met nog een ander geluid dat ik niet eerder gehoord heb. Ik ren de traptreden op en door naar een zware houten poort die open staat. Buiten gekomen hoor ik het vrolijke gekwinkeleer van vogeltjes die door een groen gazon hupsen.