# 158 Eenzaamheid

Hier sta ik dan. Onkruid woekert tussen de stenen van het perron. Het onderhoud kost te veel. Het stationsgebouw ziet er niet beter uit. De stilte regeert waar destijds twee donkerbruine lattenbankjes families en rumoerige schoolkinderen torsten. Een zeldzame toerist omdat hij de verkeerde trein had genomen. Verf bladdert van de deur die in de zomer altijd wagenwijd openstond. Een gordijn scheidt het enige loket van de zich met zwammen vullende wachtruimte. Strepen vocht langs de ooit witte muren. De sporen gaan niet meer gebukt onder vertragingen. De stemmen uit de luidsprekers zijn reeds lang verstomd. Ik koester de ijdele hoop dat ergens achter het gordijn het hart van het station nog klopt. Dat een trouwe grijsaard de telefoon bemand houdt. Dat hij zijn houten stoel achteruit schraapt om een koffie te halen en even snel terug is om een klant te woord te staan. Zou iemand die me achtergelaten heeft spijt krijgen? Het doet me pijn dat ik niets meer waard ben. De soepelheid van mijn bruine uiterlijk, waar ik zo trots op was, heeft me uiteindelijk de das omgedaan. Mijn beide kanten zijn uitgehold door het gewicht dat al op mij gezeten heeft. Die jurk moet er zeker in. Die vier paar sportschoenen kan ik niet missen. Een getrek en geduw omdat iedereen van me gebruik wilde maken. Stickers en rommel benamen me de adem, honden hebben rond me heen gehangen voor ze hun poot hieven. Na al die jaren gruw ik van mezelf. De herinneringen van stoffige reizen, de eerste babykleertjes die me vertederden, de hoeveelheid medicijnen die met de jaren opliep, dekens en kleren die de geur van de dood met zich meedroegen. Het wordt me te veel. Ik ben afgedankt. Oud en versleten, hoorde ik de laatste tijd zeggen. Tijd voor een nieuwe. Twee kindervoetjes staan voor me stil, een jongen bukt zich en kijkt me nadenkend aan. Dan streelt hij me. Hij gaat staan en heft me op. ‘Gelukkig, je bent niet zwaar. Je krijgt bewoners.’ Mijn hart zakt bij het idee van steentjes, spinnen en chemische rommel. ’s Avonds laten de warmte van een deken en het gesnuffel van opspringende puppy's me van mijn oude dag genieten.