#158- Alles wat je vindt is toch kapot.

In eerste instantie zag ik iets roods liggen en wilde niet stoppen omdat ik zo hard fietste. Vanmorgen las ik een column van Esther Gerritsen over dat alles wat je vindt toch kapot is maar ik keerde om naar de plek. Was ik werkelijk zo nieuwsgierig om te weten wat daar lag? Ik keek om mij heen en alleen in de verte zag ik een tractor rijden op het weggetje. In de berm lag een hard plastic koffer, rood, met de initialen MB in mooie letters op de bovenkant geschreven. Had ik nou ook zo'n koffer, die heb ik ooit toch aan een kringloopwinkel gegeven? Ik ken de code van het cijferslot.. Ik nam een fotootje, hoorde de meerkoeten kwaken, een zwaan kwam nieuwsgierig aanzwemmen. Ik vond het eng, ik ben een held op sokken. Dus ik keek gewoon naar die koffer en dacht na. De tractor naderde. De boer stapte uit, een stinkende sigaar in de mondhoek. 'Hij legt er sinds gisteren,' zei hij op zijn Zaans, 'zeker van zo'n asielzoeker of zo. Ken ie open?' ' MB, kent u een MB hier?' Ik wees naar de letters. Ik had al aan Mark Bakker, Martijn Boer, Mies Bel gedacht maar niet aan een Mohammed Bali of zo. Hij bukte en begon aan het slot te rommelen. 'Ik vind het maar niks,' zei ik ,' misschien zit er wel een lijk in of zoiets engs.' 'Of poen,' zei de boer nuchter. 'Tja,' zei ik. Hij pakte zijn zakmes en begon te peuteren aan het cijferslot toen ik zei dat hij 190 eens moest proberen. Hij zette z'n brilletje op en ik hoorde een klik. Hoe gauw ik gedag heb gezegd weet ik niet meer maar ik ben snel weggefietst. 's Middags lag de koffer er niet meer.