#156 - Kwestie van perspectief

De bitch plaagde hem, hij wist het zeker. Ze liep naar de balie om zich af te melden, zonder hem nog een blik waardig te gunnen. Hij zuchtte - opnieuw - eens diep, toen hij haar naar de balie zag lopen; zoveel schoonheid was abnormaal. Zoals ze zojuist naar hem had gekeken, dat sprak toch boekdelen? Hij was dusdanig overtuigd van zijn eigen charme dat hij zeker wist een kans te maken bij haar, hoewel hij haar in haar rol van advocate absoluut een bitch vond. Het beeld benam hem de adem. In zijn eigen gedachtenwereldje waren ze samen, en zag hij de soepele beweging als in slow motion voor zich, alsof hij het exclusieve recht had dit te mogen zien. Hij keek vol bewondering toe hoe ze de klem uit haar lange manen haalde en hoe ze de blonde haren los schudde. Ze pakte de klem waarmee ze haar haren in toom had gehouden, terwijl ze hem een blik vol afschuw toewierp. Ze maakte haar cliënte een compliment voor het feit dat ze het goed gedaan had. Die was nog wat emotioneel, en moest een beetje gerustgesteld worden. Zachtjes sprak ze met haar metgezel na over de zaak. Voor nu zat het er op; het was afwachten. Anders maar hoger beroep. Gezien haar ervaring als advocate had ze er wel vertrouwen in dat de rechter met een goed compromis zou komen in de uitspraak Ze dacht kort terug aan hoe hij zich had gedragen tijdens de zitting en kon niets anders dan haar cliënte gelijk geven. Haar ex-man is inderdaad een minkukel. -------------- Korte toelichting: Ik hoop dat ik de opdracht goed heb uitgevoerd en heb ook geprobeerd het zo te schrijven dat het, zin voor zin, van onder naar boven gelezen kan worden. Weet niet of dat ook de bedoeling was, maar vond het wel leuk om te proberen.