Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#154 Mijn Bloem

6 augustus 2017 - 23:06
Ga je mee? Ik had je zo graag gedragen over hoge bergen en woeste zee. Mijn buik was je enige thuis, maar ík faalde... Mijn leven scheurde te plots in miljoenen stukjes pijn. Nu weet ik alleen hoe het zou moeten zijn. Ik hoop dat je weet, mijn lieve meisje. Ook al moest je zo vroeg gaan. We zijn elkaars meervoud; je vult me aan. In mijn stormachtige oceaan, ben jij mijn wind. Ook al zie ik je niet, en kon ik je niet vasthouden. Ik voel; je bent immer om me heen.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 augustus 2017 - 11:05
AngelaMarina, ... ademloos. Wat heb je zo'n gebeuren krachtig en vol mededogen onder woorden gebracht.

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 augustus 2017 - 15:13
Angela, dit raakt zo dat ik de moed niet heb om er iets over te zeggen. Het komt (heel erg) binnen dus het is goed wat mij betreft maar wel verdrietig...

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 augustus 2017 - 17:33
AngelinaMarina, Een eerlijk gedicht in leesbare zinnen, met terecht een paar grote beelden, bergen, zee en oceaan, die aangeven hoe allesomvattend het is. Overweeg het 'te' bij 'te pots'. Plots zegt het precies: uit het niets.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 augustus 2017 - 16:03
Beste AngelinaMarina, Vanwege een vakantie en een misverstand, een late reactie. Alsnog dus! Je hebt een gedicht geschreven over een heel gevoelig onderwerp. Dat vind ik dapper, en ik neem er daarom ook mijn petje voor af. Dank je wel. Er zijn twee regels die me in het bijzonder raken: 'wij zijn elkaars meervoud' en 'jij bent mijn wind'. Wat een mooie beeldspraken! Ik ga ze zeker onthouden. Schrijf ze en groet, Greetje Kruidhof

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 augustus 2017 - 16:44
Dank voor de mooie reacties :-) Ik zal alle suggesties zeker in overweging nemen :-) (moet de slechte camping wifi wel meewerken...)