# 150 - De dondermaan

Het was in een weelderige Burundese tuin waar Burundese pimpelmezen rondhipten dat zij zei maanziek te zijn. In het vliegtuig had zij haar biseksuele geaardheid te kennen gegeven. Ik herinner mij, daar zo in die tuin, dat aan haar lange wimpers zonlicht ketsende pareltjes hingen. Zij weende onophoudelijk; over haar moeder die zelfmoord pleegde, haar lesbische tante die met een Zimbabwaanse man vertrok, haar Spaanse minnaar die getrouwd bleek te zijn en over haar vriendin, een bibliothecaresse, die met een ander had gezoend. Het maakte niet uit, een Burundees schoenlappertje, een exotische bloem, alles maakte haar wee daar in die tuin. Ik vond een andere tuin voor haar, in Wassenaar, waar ik haar aan een man voorstelde. Zij verrukte en besproeide hem en als een slingerplant wond hij zich om haar ranke gestalte. Mij gaf ze congé omdat zij haar extatische liefdesleven met mijn vriend geheim wilde houden. Het zal drie jaar later zijn geweest dat ik hem, sterk verouderd, tegenkwam. Hij kwam nogal dovig over. ‘Ik nam haar mee naar een schilderachtig hotel, zonder notie van de bloedmaan voor die avond. Zij huilde en kreeg spookachtige rode blossen op haar wangen. Dan sloot zij zich op in de badkamer, ik zette kreeft met limoenmayonaise voor de deur, en hoorde hoe zij zich tegen de marmeren tegels smeet. Krijsend om een offer aan de goden.’ ‘Er moest dierlijk bloed vloeien?’ ‘Haar glasvijl schampte langs mijn linkeroog en kwam terecht in mijn gehoorgang. Ik heb haar heengezonden, het is nu rustig.’