#150 De Rooie is op slag verliefd op haar.

Zìjn Blondie, zoals hij haar noemt. Haar vacht glanst oogverblindend blond-rood bij de volle maan Hij kan zijn ogen niet van haar afhouden. Blondie doet of ze het niet merkt. Ook hij is bepaald niet lelijk. Zijn vorstelijk gedragen staart met die dieprode kleur en inktzwarte punt intrigeert haar. Zijn zelfverzekerde stap. Ze voelt haar hart sneller kloppen in haar diepe atletische borst en krijgt het er warm van. Blondie wil niet hijgen, hij zal straks denken dat ze geen goede jachtconditie heeft! ‘Hé meisje, Blondie heet je toch?’ ‘Ja, dat klopt, jij bent de Rooie van de Rattenheuvel, zie ik het goed?’ Achter hen wordt gegrinnikt, ouwe Sjaak zag het al aankomen. De Rooie vroeg hem de laatste tijd zoveel over Blondie. Zij is zijn nichtje en wie van de familie vindt haar niet het mooiste meisje! Ouwe Sjaak wordt meegenomen in de roedel, hij weet altijd aan voedsel te komen, die sluwe vos! Als de moer in de winter jongen krijgt, weet hij haar altijd te trakteren en de welpen hebben zo meer kans om op te groeien tot sterke vosjes. Zo is iedereen blij met elkaar. De Rooie zou een sterke rekel van hun familie kunnen zijn en met Blondie: prachtig stel! Hij snuffelt langs haar oren, ze schuurt zachtjes met haar mooie lichaam langs hem. De maan komt nu heel helder achter de wolken tevoorschijn en de roedel kijkt ademloos toe naar de sierlijke bewegingen, als een dans. Hun kleuren lichten op in de nacht, de schaduwen zwieren over de roedel. Iedereen voelt zich geborgen bij dit stel, de betovering van hen beide zindert in iedere aanwezige vos. Ouwe Sjaak wrijft met zijn poot langs zijn neus: ‘Dat belooft een mooi jaar te worden!’