#147 mijn stalen ros

Mijn gezondheid gaat hard achteruit en mijn benen worden pijnlijker en strammer. Al meerdere keren ben ik met de fiets gevallen. Langzaam bij mijn positieven komend, gaat mijn hand omhoog naar mijn pijnlijke hoofd. Mijn fiets ligt halverwege de trap. Dan herinner ik me de harde klap, waarmee de zijkant van mijn gezicht plat op een trede van de keldertrap smakte. Het werd direct donker. Een ei groeit boven mijn rechterslaap. De volgende dagen zwelt mijn gezicht, evenals de angst om ooit weer op te stappen. De winter staat voor de deur, ik kan er de komende maanden over nadenken. Het weerbericht voor morgen 21 juni schalt op de radio. Durf ik een nieuwe poging te wagen? Die gedachte noopt mij bij de fiets in de berging nog even de gebruiksaanwijzing te bestuderen. De SOL weekopdracht 147 moet maar even wachten. Bij de aanblik van mijn e-bike, met slechts 100 km op de teller, begin ik te trillen op mijn benen en parelen zweetdruppels over mijn voorhoofd. Ik trek een tuinstoel dichtbij om te gaan zitten. Wat ben ik toch moe! Boven aan de keldertrap stap ik soepel op. Ik zoef rustig de straat uit. Er is weinig verkeer om me heen en met een glimlach zet ik mijn tocht voort. Een vogel in de lucht kan zich niet vrijer voelen dan ik nu. De route heb ik goed ingevoerd. Mijn haren wapperen in de wind, klanken van mystieke vrouwenstemmen begeleiden mij op mijn tocht. Het uitzicht is adembenemend en ik begeef me behendig tussen de bomen door. De routeplanner doet de rest om mij veilig naar het centrum te sturen. Even kijken of ik nieuwe fietstassen kan vinden. Voorovergebogen beland ik bij de leverancier. Helaas, de tassen zijn te groot en te zwaar. De ruimte bij mij achterop heeft maar een doorsnee van 5 cm. Met een kwieke slinger van mijn been stap ik weer op. De dageraad meldt zich. De eerste zonnestraal is nog verborgen achter de grote steen. Tevreden ga ik op huis aan. Ik land soepel onder aan de keldertrap en ga onmiddellijk mijn bezemsteel in de berging zetten. Uitgerust kijk ik om me heen. Krijg nou wat. Zittend op het zadel van mijn e-bike, wrijf ik de slaap uit mijn ogen.