#147 Het mysterie van de langste dag

De pijn wordt nu snel erger, maar ze denkt alleen maar aan doorzetten. Het zal de overlevingsstand wel zijn waar men het altijd over heeft. Het bloed sneller voelen stromen is nu wel erg letterlijk, aangezien haar sok steeds natter en plakkeriger aanvoelt. Ze kan zich vermannen en rent door. Hoe het ook zit met die overlevingsstand, het komt haar op dit moment verrekte goed uit. De geluiden lijken sneller dichterbij te komen, haar hart begint sneller te slaan. Het zal niet lang meer duren voordat haar energie opraakt. Niet aan denken, doorgaan! Dan krijgt ze een flinke klap in haar gezicht en wankelt kort. In het maanlicht ziet ze de tak waar ze zojuist vol met haar gezicht tegenaan is geklapt en wenst het snel wat nare dingen toe. Het gebrom klinkt nu heel dichtbij en ook het licht van de koplampen begint door te dringen in het donkere bos. Ze begrijpt nog steeds niet waar die plotselinge omslag vandaan kwam, de hele avond ging alles volgens plan. Het zo zorgvuldige uitgedachte plan. Waar ging het mis? Voor ze tijd heeft om er ook maar een klein beetje over na te denken voelt ze dat ze stevig aan haar arm wordt getrokken. In een flits ruikt ze een geur die haar bekend voorkomt. Een fijne geur. Dan wordt het zwart voor haar ogen. Mijn vriend zit op de rand van het bed en heeft zijn hand op mijn arm gelegd. Ik zie dat hij al heeft gedoucht en ik ruik een fijne geur om hem heen. ‘Had je een nachtmerrie?’ vraagt hij. Ik knik. ‘Het zal wel door de langste dag van het jaar komen. Je hoort over die dag wel vaker vreemde verhalen’, grinnikt hij wat mysterieus. ‘Kom je? Ik heb thee voor je gemaakt’. Hij staat op en loopt weg. Ik zal hem maar niet vertellen dat ik vorig jaar op dezelfde datum exact hetzelfde heb gedroomd.