#147 Black and white man's Burdon

De zon schijnt waterig door de ochtenddauw. French rookt een Belinda en worstelt gelijktijdig met haar BH. ‘Je hebt een gat in je broek.’ Ik kijk met een scheef oog naar de vale jeans. ‘Mijn moeder naaide vroeger altijd mijn broeken. Aangezien ze al vijf jaar als as door het leven gaat…’ ‘Je vader?’ ‘Gokverslaafd en een dronkaard, de appel valt niet ver van de boom.’ Ze gooit me de broek toe. ‘Dat zal toch wel meevallen?’ Eén avond met me doorbrengen en ze denkt me meteen al te kennen. ‘Schat, genoeg over onze zondes en ellende, wat zeg je van een beetje ochtend gymnastiek.’ Ik wapper met enkele groene biljetten en zeg: 'Come on baby. Dag en nacht.' Ze heeft nog wel even tijd. De zon heeft de middag bereikt en onze warme lichamen zijn ineengesmolten. ‘We lijken net duo penotti.’ French’s donkere huidskleur heeft zich gemengd met mijn bleke, melkwitte kleur. ‘Ik denk niet dat mijn bazin dit zo leuk gaat vinden.’ Ze maakt zich zorgen om haar baan, natuurlijk, in deze tijd vrees je bij elke scheet voor je baan. ‘Ach, het zal allemaal wel meevallen, misschien heeft ze wel klanten voor deze fetisj.’ ‘Ik zou inderdaad wel een paar man weten. Maar Marie is nog vrij ouderwets.’ ‘Anders laat je mij het woord doen, volgens mij lukt het me om bij je stembanden te komen.’ ‘Zou je denk… “In this dirty old part of the city, where the sun refuse to shine”… wow liet je me nou net zingen?’ Wil knikken, maar heb geen nek meer. ‘Deze baan kan me gestolen worden!’ We verlaten het huis voor eens en altijd. De lange zonsondergang is onze gids op zoek naar een betekenis en geluk. Laat ons alsjeblieft niet verkeerd begrepen worden.