#147- No sleep till the break of dawn

NO. SLEEP. ´… till the break of dawn.´Haar stem komt niet boven het muziekvolume uit. De laatste zonnestralen raken haar gezicht. De nacht is jong maar kort. Stralend kijkt ze haar nicht aan. ‘Dit is het al-lerbeste verjaardagscadeau! Ik had nooooit gedacht hem live te zien. Dank je wel!’ Ze kust Brigid´s wang. Wild danst ze verder. De zon zakt berustend achter de horizon. De lampions verhogen de sfeer. Een spot zet hem in het licht, hun ogen ontmoeten elkaar. Ze heeft geoefend met de poster boven haar bed en houdt vol. Hij lacht en knipoogt. Naar haar! Ze bloost. Hij verbreekt het oogcontact, buigt, pakt de zitkruk en trekt de microfoon naar zich toe. Lichtbundels worden gedempt. Stilte trekt over de vallei van het Zonnewende festival. Iemand dringt voor maar ze perst zichzelf tegen het hek. Hij zingt haar nummer. Twenty- one. Over verliezen en standhouden. Overleven is wat ze na de dood van haar ouders heeft gedaan. Zijn stem beroerd haar. Kippenvel. Zijn muziek is haar houvast, redt haar. ‘Idonea. Het is tijd.’ Ze kijkt verbaasd opzij. Waarom haar doopnaam? Het geloof heeft ze na het fatale ongeluk afgezworen. De menigte duwt tegen haar aan. Ze klimt op het hek. Met gesloten ogen zingt hij verder. Brigid trekt aan haar schouders. ‘Meekomen. De ceremonie begint.’ Een stomp in haar nieren. Ze houdt het hek steviger vast. Sterke armen omklemmen haar middel. Haar bloemenkrans valt op de grond. De menigte wijkt uiteen. Een vergeten nachtmerrie wordt werkelijkheid. Ze herinnert zich wat moeder dan zei: ‘Blijf ver uit de buurt van mijn zus.’ Juist tante Sybil en oom Thor kregen de voogdij. Meerdere handen grijpen haar vast. Ze voelt iets scherps tegen haar nek en gilt nog harder. Het publiek roert zich. Hij kijkt op en zoekt. De microfoon valt. Een schelle piep. Ze strekt haar hand uit. Met een ruk trekt hij haar het podium op. Te laat herkent ze de schorpioen tatoeage op zijn onderarm.