#147: Ik kan het niet laten

‘Archibald, ik zeg het nog één keer: doe zulke dingen niet op de coven, want je moet zo weer een jaar als kat functioneren! Je weet waarom je vorig jaar door de priesters- en priesteressenconvent uitverkoren werd tot kat,’ zegt Marieke tot haar echtgenoot. Jaren zijn ze al Wicca, maar dat schept ook verplichtingen en daar heeft Archibald niet zoveel mee. Archibald neemt het altijd van de vrolijke zijde van dit leven, verantwoording en andere diepgang, ach, dat hoeft voor hem niet zo. Toen hij voor het eerst Marieke zag, wist hij het meteen helemaal zeker. Zij en niemand anders. Zijn familie was niet ingenomen met zijn keuze. Zij droeg ‘vreemde’ kleren. Nooit iets van Claudia Sträter. Archibald vindt het prachtig: paars in al zijn tinten met jeans en op hun feestdagen altijd zo’n prachtige jurk. Marieke moet hem altijd zeggen dat het haar priestergewaad is. Archibald houdt wel van een grapje, maar daar zijn niet alle Wicca’s van gediend. En na een tiental jaren wordt de belofte aan hem dan echt werkelijk gemaakt. Archibald dacht: Het zal wel los lopen. Een mens in een kat veranderen. Hij had het nog nooit mee gemaakt. Al die mooie heksenverhalen, het is in zijn beleving nog nooit verder gegaan. En Archibald zelf is ook niet vrij van grote verhalen. Maar toen het convent zei dat het nu wel genoeg was, omdat Archibald het onkruid in de tuin verdelgd had met formaline, was het hek van de dam op de coven. Iedereen sprak er schande van, Marieke hield zich groot. Voor haar vond Archibald het nog het ergste. Hij dacht, ach, als kat heb je het echt wel leuk, je mag altijd dag en nacht de straat op, achter de … aan. Zo gek leek het hem nog niet. Op 21ste zal het besluit dus vallen.