#143 en alles stond stil

Met halfdicht geknepen ogen zocht ik met mijn tong de laatste restjes Tuc achter mijn kiezen. Wilfred neuriede. De luidspreker bij het badmeestershuisje werd met schurend geluid ingeschakeld. Daarna volgde een schelle pieptoon. Het gejoel in het zwembad nam af, kinderen die over het veld liepen bleven staan om te luisteren. Na wat gekraak kwam de stem van de badmeester helder door: 'Test. Test. Ja, hij doet het. Attentie, attentie. Wil de moeder van …' De luidspreker begon weer te kraken, de stem verdween in een gorgelend geruis en kwam met horten en stoten terug in losse klanken waar niets van te maken viel. Ik moest erom grinniken en Wilfreds buik schokte. 'Volgens mij is die luidspreker in het water gevallen,' zei hij. Na een laatste gepruttel viel de luidspreker stil en begon het gejoel van de kinderen weer. Ze liepen nog sneller dan daarvoor, misschien leek dat zo omdat alles even had stilgestaan zoals Tika, de dochter van Tita Tovenaar, met een klap in haar handen kon doen. ‘Zeg,’ begon Wilfred, ‘nou weten we niet om wiens moeder het gaat.’ ‘Vind je dat erg?’ ‘Nee.’ ‘Ik ook niet.’ Ik sloot mijn ogen en zag Tika voor me met haar lange, blonde haar. Het was wel prettig, net als de zon op mijn lijf. ‘Zwemmen?’ vroeg Wilfred. ‘Straks.’