#143 bliep bliep ..... .....

Origineel en briljant geschreven. Grote waardering!

Origineel en briljant geschreven. Grote waardering!

Dank je wel, i-Kat.

@Dos, ik kan het niet verdragen dat jij op de drempel van de eeuwigheid staat. :crybaby: Een beschouwende tekst met achterlating van een gore moord. Wie zijn Joep en Joost aan jouw bed. Matties die je zomaar opvoert? Er werd van de week wat gediscussieerd over namen die je opvoert in een tekst. Je laat me wegdromen hoe het is, het moment dat je gaat. Ik onderschrijf dat zintuigen en intuïtie te prevaleren zijn boven ratio. Verbeeldingskracht maakt je een schrijver. Wil je een :thumbsup: of een :{} ?

@Dos, ik kan het niet verdragen dat jij op de drempel van de eeuwigheid staat. :crybaby: Een beschouwende tekst met achterlating van een gore moord. Wie zijn Joep en Joost aan jouw bed. Matties die je zomaar opvoert? Er werd van de week wat gediscussieerd over namen die je opvoert in een tekst. Je laat me wegdromen hoe het is, het moment dat je gaat. Ik onderschrijf dat zintuigen en intuïtie te prevaleren zijn boven ratio. Verbeeldingskracht maakt je een schrijver. Wil je een :thumbsup: of een :{} ?

Mili, als je goed kunt tellen, is die man de negentig gepasseerd. Ik heb nog vele jaren te gaan om hem in te halen. Bovendien zijn alle moorden die ik gepleegd heb opgelost, zowel de enkelvoudige als de meervoudige. Joep en Joost zijn zijn zonen, die met zijn vrouw Anne aan zijn bed staan. De andere vier namen van zijn kinderen hoef ik niet te noemen; niet interessant. Meestal gebruik ik namen die mij het eerst te binnen schieten. Er wordt wel eens beweerd dat intuïtie de hoogste vorm van van kennis is. Alleen: wanneer is het fantasie en wanneer intuïtie? Ik ben onverzadigbaar, van jou wil ik beide!

@ Dos, wat een mooi en bijzonder verhaal.Ik heb er geen ervaring mee, maar zoals jij het laatste levensmoment beschrijft, zou zomaar heel realistisch kunnen zijn. Beschouwend, verbeeldend; prachtig! Hoewel je onverzadigbaar bent, je moet het doen met slechts een :thumbsup: , maar wel vanuit mijn (pacemaker-loze) hart!

Tijdens de eerste alinea kreeg ik herinneringen aan de morfine, meestal mij toegediend voor of na een operatie. Daar zie je kleuren mee, het leven is fantastisch en de hemelpoort staat te klapperen maar je wuift gewoon terug. Door de uitval van de pacemaker kreeg de hp een inval, intuïtie die hem leidt of de herinnering, wat doet het er toe. Ik vond het een rustgevend verhaal op de zaterdagmorgen, dankjewel.

Zucht van verrukking - met een hoge toon - was het eerste resultaat na het lezen van je bliep bliep ... ... Tweede resultaat, nog even afwachten. Ik moet eerst naar de biep.

Mooi Dos, Eeb grote angst (in ieder geval van mij en ik denk van velen) zo beschreven dat het iets moois wordt. Ik heb het ademloos gelezen. Het is bijzonder. Mooi gedaan!

@Dos, mooi zoals je de beelden schenkt. Hoe subtiel om de ouderdom en de 'vergeetachtigheid' verwerkt. Dank voor dit cadeautje op de zaterdagochtend. Groet Connie

Dos Wijnhof, Goed geschreven en onderhoudend verhaal. toch een zeurtje:

als het nagloeien van een vonk

een vonk heeft een heel kort leven - de combinatie met nagloeien vind ik daarom niet geslaagd. 'Sintel' zou kunnen, die blijven nagloeien.

Uitval als verlossing, zonder angst. Fijne invalshoek!

Beste Dos, Erg mooi, een sfeervol laatste moment. Enkele vragen: Wat is de reden dat je gekozen hebt voor 'bliep bliep'? Het klinkt zo kil, zo technisch. [Mijn pacemaker heeft het begeven, geen puls meer. Oorzaak onbekend.] Bewuste keuze vtt? Een andere vraag die ik heb bij deze vraag is de relevantie. Kijk ik naar de essentie van je verhaal, dan mag voor mij de openingszin [ Ik bevind me in een eindeloze ruimte ...] zijn. Je verhalen blijven mij verwonderen. Overweging is naar de functie van woorden te kijken. [Ik bevind me in een eindeloze ruimte met alleen maar transparant licht, ...] 'alleen maar' voelt voor mij overbodig. [Ik voel me herboren. In luttele seconden beleef ik nu elk detail van mijn lange leven.] 'nu' is overbodig. Als lezer zit ik al in het sterven van je hp. Ik voel het nu. [Ook is er geen onderscheid tussen goed en kwaad.] 'Ook' is overbodig. Je tekst is al zo krachtig. Dank je wel voor je uitwerking. Hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

Dos, je hebt me ontroerd tot in mijn tenen. In de bibliotheek - nu Stadkamer - las ik dit wandgedicht van Paul Gellings. Resultaat: weer ontroering, ik dacht aan jou en aan alle schrijvers en ploeteraars van de Weekopdrachten. Via Google ontmoette ik de voorlezende dichter van zijn: MAGIE Hoor hoe er zomaar ineens een verhaal kan beginnen met een ritselend blad in deze magische burcht, deze stad opgetrokken uit gedachten en taal. Let op het eigen leven van de boeken, dat zo aangenaam behekste papier dat je verleidt en je buiten het hier en het nu naar iets anders doet zoeken. Vergeet het geschreeuw in de straten of de dogma’s gestold in je hoofd waarin je al te lang hebt geloofd – maar sta toe dat de pagina’s praten want als niets of niemand tevoren laten zij je beleven wat je ooit was beloofd. Ik hoop niet dat ik mijn boekje te buiten gegaan ben. Ik vond dit zo geweldig... Vriendelijke groet aan alle Schrijfopdrachtschrijvers.

@ Dos, wat een mooi en bijzonder verhaal.Ik heb er geen ervaring mee, maar zoals jij het laatste levensmoment beschrijft, zou zomaar heel realistisch kunnen zijn. Beschouwend, verbeeldend; prachtig! Hoewel je onverzadigbaar bent, je moet het doen met slechts een :thumbsup: , maar wel vanuit mijn (pacemaker-loze) hart!

Ton, ik heb er gelukkig ook geen ervaring mee, maar ik heb wel eens gehoord en gelezen dat mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad in een ruimte (tunnel) van licht terechtkwamen en zich daar heel gelukkig bij voelden. Die ervaring heb ik hier naar mijn hand gezet. Ik ben heel blij met slechts één opgestoken duim van jou.

Tijdens de eerste alinea kreeg ik herinneringen aan de morfine, meestal mij toegediend voor of na een operatie. Daar zie je kleuren mee, het leven is fantastisch en de hemelpoort staat te klapperen maar je wuift gewoon terug. Door de uitval van de pacemaker kreeg de hp een inval, intuïtie die hem leidt of de herinnering, wat doet het er toe. Ik vond het een rustgevend verhaal op de zaterdagmorgen, dankjewel.

Maddy, ik kan me voorstellen dat het heel rustgevend werkt als je met zekerheid weet dat er na dit leven geen hel en verdoemenis op je wacht. Velen willen hier graag in geloven. Misschien is het ook een wensdroom van mij. De hemel kan me trouwens ook gestolen worden. Eeuwig gelukkig zijn: zum Kotzen. Fijn dat ik je vanmorgen even blij heb gemaakt.

Mooi Dos, Eeb grote angst (in ieder geval van mij en ik denk van velen) zo beschreven dat het iets moois wordt. Ik heb het ademloos gelezen. Het is bijzonder. Mooi gedaan!

Marceline, zoals ik het heb beschreven wordt doodgaan een kroon op je leven. Het duurt maar luttele seconden, maar de intensiteit is om over naar huis te schrijven. Je hoeft dus geen angst meer te hebben en je mag weer ademhalen. Je hoeft je einde niet te bespoedigen. Dank voor je reactie.

@Dos, mooi zoals je de beelden schenkt. Hoe subtiel om de ouderdom en de 'vergeetachtigheid' verwerkt. Dank voor dit cadeautje op de zaterdagochtend. Groet Connie

Connie, dan voor je reactie. Ik geef graag cadeautjes op de zaterdagochtend, de mooiste van de week: niets hoeft, alles mag en vooral een dikke krant met bijlagen.

Dos Wijnhof, Goed geschreven en onderhoudend verhaal. toch een zeurtje:

als het nagloeien van een vonk

een vonk heeft een heel kort leven - de combinatie met nagloeien vind ik daarom niet geslaagd. 'Sintel' zou kunnen, die blijven nagloeien.

Jan, dank voor je compliment, waardevol vooral omdat je er kritisch naar gekeken hebt. Ik houd wel van je zeurtjes, ze kunnen voor beiden leerzaam zijn. Vonken heb je in verschillende soorten. Bijvoorbeeld de elektrische vonk in een bougie; die bedoel ik hier niet. De vonk die mij voor ogen stond zou afkomstig kunnen zijn van een snijbrander die zich een weg zoekt door een stuk metaal. Daar spatten de vonken vanaf. Hoe hoger het smeltpunt van dat metaal, hoe heter de vonk en hoe langer die vonk nagloeit. In feite is die vonk een druppeltje vloeibaar metaal, dat snel afkoelt, vooral de buitenkant. Maar daaronder gloeit hij nog. Niet lang, daarom heb ik de vonk gekozen om de duur aan te geven van dat hemelse geluk na de dood.

Uitval als verlossing, zonder angst. Fijne invalshoek!

Dank voor je reactie, Kathinka.

Beste Dos, Erg mooi, een sfeervol laatste moment. Enkele vragen: Wat is de reden dat je gekozen hebt voor 'bliep bliep'? Het klinkt zo kil, zo technisch. [Mijn pacemaker heeft het begeven, geen puls meer. Oorzaak onbekend.] Bewuste keuze vtt? Een andere vraag die ik heb bij deze vraag is de relevantie. Kijk ik naar de essentie van je verhaal, dan mag voor mij de openingszin [ Ik bevind me in een eindeloze ruimte ...] zijn. Je verhalen blijven mij verwonderen. Overweging is naar de functie van woorden te kijken. [Ik bevind me in een eindeloze ruimte met alleen maar transparant licht, ...] 'alleen maar' voelt voor mij overbodig. [Ik voel me herboren. In luttele seconden beleef ik nu elk detail van mijn lange leven.] 'nu' is overbodig. Als lezer zit ik al in het sterven van je hp. Ik voel het nu. [Ook is er geen onderscheid tussen goed en kwaad.] 'Ook' is overbodig. Je tekst is al zo krachtig. Dank je wel voor je uitwerking. Hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

Fijn en dank je wel Inanna, dat je weer zoveel moeite in de tekstanalyse gestoken hebt. Waarom ik gekozen heb voor 'bliep bliep'? Om kort en krachtig aan te geven wát hier uitvalt, meneer’s pacemaker. Dit apparaatje geeft signaaltonen af aan het hart, die je kunt aanduiden met bliepjes. Met de vijfpuntige beletseltekens geef ik aan dat de bliepjes zijn uitgevallen. Het uitvallen van zo’n ding is een puur technische aangelegenheid. Klinkt inderdaad kil en hoort ook zo. Moet je m.i. vooral niet romantisch proberen op te waarderen. Inderdaad bewust gekozen voor de vtt. Binnen de korte tijdspanne wou ik een onderscheid maken tussen verleden en heden. De oorzaak (het uitvallen van de pacemaker) ligt in het verleden en hp's ervaring ligt in het heden; en dichter bij de lezer. Met de zin: ‘Nooit eerder heb ik in een volmaakt gelukzalige toestand verkeerd als deze.’, geef ik heel in het kort weer wat hp in die paar seconden heeft beleefd. Er volgen dan enkele voorbeelden. Als ik de zin zou weglaten, zoals jouw voorstel is, zou ik toch meer ruimte nodig hebben om dat gevoel over te brengen. Show vergt meer ruimte dan tell. Het zou interessant zijn te horen waarom mijn verhalen je verwonderen. [Ik bevind me in een eindeloze ruimte met alleen maar transparant licht, …] ‘alleen maar’ vind ik hier van wezenlijk belang. Ik zou de lezer op het hart willen drukken vooral niet te denken dat er iets anders in die ruimte zou zijn, bijvoorbeeld wanden en vloeren en plafonds, of lichtbronnen; zoals we gewend zijn. Niets van dat alles. Een ruimte die alléén bestaat uit transparant licht; en tijd voor mijn part. ‘nu’ kan inderdaad weg. [Ook is er geen onderscheid tussen goed en kwaad.] Als ik ‘ook’ weg laat, klinkt het dan niet wat opsommerig?

Dos, je hebt me ontroerd tot in mijn tenen. In de bibliotheek - nu Stadkamer - las ik dit wandgedicht van Paul Gellings. Resultaat: weer ontroering, ik dacht aan jou en aan alle schrijvers en ploeteraars van de Weekopdrachten. Via Google ontmoette ik de voorlezende dichter van zijn: MAGIE Hoor hoe er zomaar ineens een verhaal kan beginnen met een ritselend blad in deze magische burcht, deze stad opgetrokken uit gedachten en taal. Let op het eigen leven van de boeken, dat zo aangenaam behekste papier dat je verleidt en je buiten het hier en het nu naar iets anders doet zoeken. Vergeet het geschreeuw in de straten of de dogma’s gestold in je hoofd waarin je al te lang hebt geloofd – maar sta toe dat de pagina’s praten want als niets of niemand tevoren laten zij je beleven wat je ooit was beloofd. Ik hoop niet dat ik mijn boekje te buiten gegaan ben. Ik vond dit zo geweldig... Vriendelijke groet aan alle Schrijfopdrachtschrijvers.

Riny, jij bent de eerste. Het is me nooit eerder gelukt een dame tot in haar tenen te ontroeren. Ik bloos ervan. Ik heb het gedicht uitgeprint met de bedoeling het meerdere malen te lezen en diep op me in te laten werken. Dank je wel.

Dos, zum kotzen is een fantastische uitdrukking, ben een liefhebber van deze woorden.

Dos, zum kotzen is een fantastische uitdrukking, ben een liefhebber van deze woorden.

Heb ik van mijn Zwitserse bergboer geleerd, die vond alles zum Kotzen. Soms zei hij: 'Du kotzt mich an', als ik hem vroeg verstaanbaar Duits met mij te praten.

Beste Dos, quote Het zou interessant zijn te horen waarom mijn verhalen je verwonderen. unquote In de verhalen die ik van je heb mogen lezen voel ik een tweede, soms zelfs derde laag. Dit ontstaat grotendeels door de opbouw van je zinnen en de woordkeuze. Het nodigt mij uit naar meer te kijken dan alleen de woorden die je geschreven hebt. quote Nooit eerder heb ik in een volmaakt gelukzalige toestand verkeerd als deze. Ik bevind me in een eindeloze ruimte met alleen maar transparant licht, unquote Met 'alleen maar' toon je inderdaad aan dat er alleen dat licht is. Kijk ik naar ritme onder je tekst, de melodie dan zijn het de woorden 'alleen maar' die het ritme onderbreken, waar de plaat blijft hangen. Een optie die in mij opkomt: Ik bevind me in een eindeloze ruimte omringd door transparant licht. quote De kennis die ik tijdens heel mijn leven vergaarde kwam via mijn zintuigen en de verbeelding. De rede werd levenslang geoefend, maar bleef zwak en feilbaar. Nu werkt alleen de intuïtie nog, die mij leert dat hier geen laatste oordeel is, noch een hel of verdoemenis. Ook is er geen onderscheid tussen goed en kwaad. unquote Je vraag is of door het weglaten van 'ook' het dan geen opsomming wordt. Ik sluit niet uit dat het anders lezen wellicht komt doordat ik een vrouw en jij een man bent. De 'ook' legt voor mij de nadruk op een opsomming. Zonder 'ook' versterkt het voor mij de zin daarvoor. Hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

Mooi geschreven verhaal, Dos. Op die vonk kan ik, als lezer, een hele interpretatie loslaten. Die begint dan hoe nietig wij zij en dat tijd, in wezen, een relatief begrip is. Dus voor de vonk kan nagloeien een eeuwigheid duren, dacht ik, las ik. Wat ik verontrustend vind, is dat de gepleegde moord er niet meer toe lijkt te doen; geen invloed lijkt te hebben op het gevoel van harmonie. Zou kunnen, maar ik hoop van niet. Waarom zou alle ogenschijnlijk verloren kennis weer tot leven komen, samen met positieve emoties, maar schuldgevoel en berouw niet? Met plezier gelezen, niet in de laatste plaats omdat het me tot denken stemde.

Mooi geschreven verhaal, Dos. Op die vonk kan ik, als lezer, een hele interpretatie loslaten. Die begint dan hoe nietig wij zij en dat tijd, in wezen, een relatief begrip is. Dus voor de vonk kan nagloeien een eeuwigheid duren, dacht ik, las ik. Wat ik verontrustend vind, is dat de gepleegde moord er niet meer toe lijkt te doen; geen invloed lijkt te hebben op het gevoel van harmonie. Zou kunnen, maar ik hoop van niet. Waarom zou alle ogenschijnlijk verloren kennis weer tot leven komen, samen met positieve emoties, maar schuldgevoel en berouw niet? Met plezier gelezen, niet in de laatste plaats omdat het me tot denken stemde.

Angus, jouw reactie stemt mij ook weer tot nadenken. Welke kant laat ik mijn fantasie op wapperen? Oordeel zelf. Hp is een oude man, die al enkele jaren aan zware dementie lijdt. Hij (her)kent niets of niemand meer. Als hij komt te overlijden is er íets in hem dat hem voor zeer korte tijd een helderheid van geest doet hebben die hij nooit eerder gekend heeft. Hij beleeft in enkele seconden elk detail van zijn leven, waar hij veel plezier aan beleeft. Maar intuïtief komt hij ook tot een ander inzicht. De werkelijkheid waartoe hij zometeen overgaat is een heel andere als waarnaar hij geleefd heeft. Daar gelden geen waarden en normen, daar zijn geen geluksmomenten, en schuldgevoel en berouw vinden er geen voedingsbodem, daar verloopt alles volgens een natuurlijke wetmatigheid, van oorzaak naar gevolg, dat dan weer een volgende oorzaak is. De hele werkelijkheid is gevuld met dit eindeloze proces. Hp krijgt op het laatste moment het inzicht dat het aardse bestaan, inclusief de mens, volgens dezelfde wetmatigheid is verlopen. Maar de mens heeft de mogelijkheid tot zelfreflectie en evaluatie van de wereld waarin hij leeft. In een proces van duizenden eeuwen heeft hij met de ontwikkeling van waarden en normen, een modus proberen te vinden om met miljoenen op aarde samen te leven. Almachtige, zinsbegoochelende goden van velerlei soort heeft de mens aanbeden om in hun gunst te komen, om extra macht te verwerven en zich aldus te vrijwaren van rampspoed. Dat was allemaal made by man beseft Hp nu, waar de werkelijkheid, waar hij zometeen enkel nog deel van uitmaakt, geen boodschap aan heeft. Daar is alles zoals het is, zonder de kwalificatie goed of slecht. Met andere woorden, de evolutie van het universum voltrekt zich zonder acht te slaan op welke bestaansvorm dan ook. Termen als chaos en harmonie zijn geschikt om er menselijke processen mee te kwalificeren, maar ondeugdelijk en misleidend om inzicht in de evolutie te verwerven. Die gepleegde moord is van belang voor het aardse bestaan van Hp, inclusief schuldgevoel en berouw. Hij wordt er na zijn dood niet om veroordeeld. Er blijkt geen hiernamaals in hemel of hel te zijn. Dat vind Hp een hele opluchting, want zijn halve leven lang was hij bang voor het laatste oordeel.

Ik hou het toch wat simpeler, Dos. Wat leeft moet respect hebben voor leven. Ik heb tussen mijn twaalfde en mijn achttiende menige vogel uit de bomen geschoten met mijn windbuks. Er is niets in mijn leven waar ik meer spijt van heb dan dat. En misschien is er geen hiernamaals, maar wel een laatste gedachte als een mens voorgoed zijn ogen sluit. En zo'n laatste gedachte kan lang, eeuwig, duren als tijd relatief is. Vandaar misschien dat ik nu alles doe om vogels, kikkers, padden, vlinders en al wat leeft een plekje te gunnen in mijn tuin. Om het aardse bestaan, op het moment dat, in ieder geval op dat punt, met een glimlach achter me te kunnen laten. :)

ik kan mij niet voorstellen ooit nog differentiaal- of integraalrekenen te kunnen, laat staan me alle scheikundige formules te herinneren (maar die heb ik vast nooit zo goed erin gestampt als jouw hp); kortom: ik las je vooral met een grote grijns en met weinig filosofische overpeinzingen. Als ik desalniettemin zeuren mag, kan ik toch niet nalaten op te merken dat men in het Nederlands Vergilius als standaardspelling hanteert. Maar bovenal heb ik genoten van je originele verhaal.

Dos ik heb genoten. Ik struikelde ook even over de namen. Niet omdat ze er staan maar omdat je het over zes kinderen hebt en ze niet allemaal bij naam noemt. Inderdaad overbodig maar ja het haperde daarom heel even bij mij. Ik ben overigens blij dat ik dit niet zaterdagochtend heb gelezen. Die dag is mijn moeder begraven, gestorven aan Alzheimer. Stel je voor dat ik dan het idee had gekregen dat ook zij in dat laatste heldere moment aan een moord dacht die ze begaan zou hebben ;). Van de andere kant dan had ik mezelf door je verhaal kunnen laten meeslepen en overtuigen dat ze me weer herkende op het laatste moment Ondanks dat dit even een gek thema voor me is ben ik blij dat ik het gelezen heb. Omdat je onverzadigbaar bent hebben nog meer duimpjes, kusjes, lachen enz geen zin ach oké toch maar :thumbsup:

Omringd door een regenboog aan aura’s, gedragen door liefdevolle energie stijgend naar het licht van je nieuwe thuis. Zonden en deugden herinneren als in een bliksemschicht Het heengaan is geen afscheid maar tot ziens. :thumbsup: