#142 ( Kluizenaar) Vrijheid

Vrijheid 'Heb je mijn nieuwe auto gezien, buurman?' Hij kijkt naar de groep mensen die zich bij zijn buurman op de oprit heeft verzameld. 'Ja mooi hoor.' antwoordt hij en loopt naar zijn voordeur. Hij hoort zijn buurman nog iets roepen over de prijs van het vehikel. Binnen ploft hij op de bank. Zijn asbak Finn gaat voor hem zitten en duwt zijn kop tussen zijn benen. Terwijl hij zijn steun en toeverlaat knuffelt en kroelt 'vraagt' hij de hond wat hij ervan vindt. 'Het lijkt wel een babyborrel, de hele straat loopt uit voor een metalen blik. Ja ik weet het jongen, wij passen nergens bij. Jij bent niet eens een Labradoodle en ik rij in een oud wrak. Het groen in de voortuin schijnt tegenwoordig onkruid te zijn. Waarom ik het niet betegel zoals de rest van de straat, vragen ze mij. Dan kunnen we net zo goed op een kerkhof gaan wonen, toch jongen? Gister klaagde de achterbuurman dat hij toch wel last had van onze houtkachel. Stankoverlast! Ik ben het zat, wat jij?' Hij opent zijn post. 'Kijk gewoon een brief, geen mail, sms, whatsapp, nee gewoon een brief, handgeschreven.' Hij ruikt aan het papier voordat hij de brief helemaal openvouwt. Een gewoonte waarvan hij de oorsprong niet kent. Van kinds af aan ruikt hij al aan boeken, kranten, tijdschriften, voordat hij ze leest. Als hij de brief leest springen tranen van geluk in zijn ogen. 'Het is zover jongen, ze hebben ons gekozen.' Bomen, weides, koeien, een molen, de laatste Hollandse vergezichten flitsen voorbij. Als de trein de grens passeert voelt hij direct de altijd aanwezige beklemming uit zijn lijf vloeien. Eindelijk vrij!