# 142 "Het is een perspectief ma"

Het steenwerk van mijn muren ademt zuivere berglucht. De tocht begeleid een rooksliert, ontstaan bij het doven van de laatste vlam in mijn openhaard. In de rook zie ik een Indische danseres, die de zon bedankt voor al haar geluk in het afgelopen jaar. Sierlijk danst zij haar weg de haart uit, door mijn primitief ingerichte woonkamer heen. Ik volg haar bewegingen langs het halve wijnvat, dat ik met behulp van plankjes als boekenkastje gebruik. Onderweg naar de tafel maakt zij zich klaar voor een afsprong, om vervolgens in Bollywood stijl weer terug in rook op te gaan. Als twintiger zou ik me dit nooit kunnen voorstellen. Als je mij toen zou vertellen dat ik het type ben, dat achterin zijn vijftiger jaren in een kluizenaarshut boven op een berg eenzaam lig uit te spacen op zelf gekweekte paddenstoelen, dan had ik je een klap verkocht. Ik was een succesvol ondernemer, verslaafd aan doelstellingen en kwam van oud geld. Maar dat was voordat ik het reizen ontdekte. Al het respect van mijn ouders verloor ik tijdens een inwaarts avontuur, waarin ik leerde kijken naar de ware schoonheid van het leven. Ik zag haar in vol ornaat, zij begrijpen het genot niet. Niet van de tikkende balken wanneer salamanders sluipen. Niet van het bonkende dak, wanneer berggeiten mijn huis voor een schuilplaats nemen. Ik durf schaamteloos te stellen, dat dit kapel meer leven bevat dan er in de biografie van menig stadsbewoner beschreven wordt. Toch zijn het die bewuste mensen die zich herhaaldelijk afvragen hoe ik het ooit zo ver liet komen… EDIT: Het steenwerk van mijn muren ademt ijle lucht. De tocht begeleid een rooksliert, ontstaan bij het doven van de openhaard. In de rook zie ik een Indische danseres, die de zon bedankt voor al haar geluk in het afgelopen jaar. Zij danst de haard uit, mijn woonkamer in. Ik volg haar bewegingen langs het halve wijnvat, dat ik met behulp van plankjes als boekenkast gebruik. Onderweg naar de tafel maakt zij zich klaar voor een afsprong, om weer terug in rook op te gaan. Als twintiger zou ik me dit nooit kunnen voorstellen. Als je mij toen zou vertellen dat ik het type ben, dat achterin zijn vijftiger jaren in een kluizenaarshut boven op een berg eenzaam lig uit te spacen op zelf gekweekte paddenstoelen, dan had ik je een klap verkocht. Ik was een succesvol ondernemer, verslaafd aan doelstellingen en kwam van oud geld. Maar dat was voordat ik het reizen ontdekte. Al het respect van mijn ouders verloor ik tijdens een inwaarts avontuur, waarin ik leerde kijken naar de ware schoonheid van het leven. Ik zag haar in vol ornaat, zij begrepen het genot niet. Niet van de tikkende balken wanneer salamanders sluipen. Niet van het bonkende dak, als berggeiten mijn huis voor een schuilplaats nemen. Ik durf schaamteloos te stellen, dat dit kapel meer leven bevat dan er in de biografie van menig stadsbewoner beschreven wordt. Toch zijn het die bewuste mensen die zich herhaaldelijk afvragen hoe ik het ooit zo ver liet komen…