# 142 Op eenzame hoogte

Op eenzame hoogte Zo voelt een bijenkoningin zich dus, dacht hij, terwijl hij de heuvel beklom. Het zoemde nog na in het dorp. Hij was gescheiden. Zijn vriendin was er vandoor. Hun kindje was doodgeboren. Hij viel op mannen. De engel Gabriel was voor hem verschenen, of de maagd Maria - in elk geval: hij had Het Licht gezien. Hoe hoger hij kwam des te stiller het werd. Behalve zijn ademhaling, de wind en het gefluit van vogels hoorde hij niets meer. Hij had ze mooi te pakken, de werkbijen. Alles kwamen ze hem straks brengen: eten, drinken, dekens, licht. En dat alles dag na dag, week na week, maand na maand, jaar na jaar, tot hij het zat werd. Hij lachte, eerst zacht toen bulderend. Ze moesten eens weten. De grot lonkte, net als het kluizenaarschap. Zijn voorganger hadden ze gevonden in de bosjes. Ze vermoedden dat hij was gebeten door een slang. Er zaten twee puntjes in zijn polsen en hij leek te zijn gestikt, bovendien werd in de buurt een nest aangetroffen. Johannes wist het zeker. Hij was erbij; hij had zijn sporen evenwel zorgvuldig gewist. De omgeving hier kende hij als zijn broekzak, hij had er zijn jeugd doorgebracht en met alle dieren vriendschap gesloten, met hen wel. Voor de ingang van de grot stond de hem bekende ruwe stenen bank. Hij ging zitten, net als vroeger maar nu ongeremd, en nam het uitzicht in zich op. Dat hij hier ooit zou wonen wist hij als kind al maar hoe hij dat voor elkaar moest krijgen wist hij al die jaren niet. In de kerk was hij echter op het idee gekomen toen de dominee luidkeels riep: 'Gij, Addergebroed.' Echt verbaasd dat de oplossing hem in de kerk werd aangedragen was hij niet. Het geloof was een bron van inspiratie. Het had niet lang geduurd, de doodsstrijd, hij had die opgewonden gadegeslagen en dacht: 'oog om oog - tand om tand.' Het uitwissen van de sporen was heel fijn.