#140 Het gouden klokje

Hij liep met een glimlach zonder doel tussen de drukte van de mensen door, die ondanks de plaatselijke en tijdelijke buien waren gekomen om hun spullen te verkopen op de vrijmarkt, soms voor het geld, en soms voor de oranje gezelligheid. Sommigen stonden achter een kraampje, anderen hadden een kleed voor zichzelf op de koude stenen gelegd en hun bezittingen erover verspreid. Een glinstering van de zon, die zich achter de wolken vandaan even liet zien, schitterde in zijn oog. Hij zocht naar de oorsprong van deze lichtflits en vond na het afgaan van de kraampjes eindelijk het goud waar het vandaan was gekomen. Het was een klein gouden klokje dat dichtbij een verschrikkelijk oude dame lag, die met een gebogen nek, alleen, maar wel met een glimlach, op een stoel voor een rood, versleten kleed zat. Het klokje had zijn belangstelling gewekt. Hij stapte op de vrouw af en vroeg of hij het eens mocht bekijken. Ze stemde in. Haar stem kraakte en haar glimlach liet de rimpels er vrolijk uitzien. Hij opende het goed onderhouden horloge en zag dat de klok stilstond. Aan de binnenkant zat een zwart-witte foto van een koppel dat elkaar een geweldige kus van geluk gaf. De meid op de foto was jong en de man had een baret van het leger op zijn hoofd. Geschrokken keek hij op naar de oude vrouw. Een traan uit een ver verleden vocht zijn weg langs haar rimpels naar beneden.

Hij liep met een glimlach zonder doel tussen de drukte van de mensen door, die ondanks de plaatselijke en tijdelijke buien waren gekomen om hun spullen te verkopen op de vrijmarkt, soms voor het geld, en soms voor de oranje gezelligheid. Sommigen stonden achter een kraampje, anderen hadden een kleed voor zichzelf op de koude stenen gelegd en hun bezittingen erover verspreid. Een glinstering van de zon, die zich achter de wolken vandaan even liet zien, schitterde in zijn oog. Hij zocht naar de oorsprong van deze lichtflits en vond na het afgaan van de kraampjes eindelijk het goud waar het vandaan was gekomen. Het was een klein gouden klokje dat dichtbij een verschrikkelijk oude dame lag, die met een gebogen nek, alleen, maar wel met een glimlach, op een stoel voor een rood, versleten kleed zat. Het klokje had zijn belangstelling gewekt. Hij stapte op de vrouw af en vroeg of hij het eens mocht bekijken. Ze stemde in. Haar stem kraakte en haar glimlach liet de rimpels er vrolijk uitzien. Hij opende het goed onderhouden horloge en zag dat de klok stilstond. Aan de binnenkant zat een zwart-witte foto van een koppel dat elkaar een geweldige kus van geluk gaf. De meid op de foto was jong en de man had een baret van het leger op zijn hoofd. Geschrokken keek hij op naar de oude vrouw. Een traan uit een ver verleden vocht zijn weg langs haar rimpels naar beneden.