#139 Westerpark op een doordeweekse dag

‘Hé Janus, wat heb-ie daar nou? Vroeger liep je met mooie vrouwtjes, maar dat mislukte mormel, mot dat zo op jouw leeftijd?’ ‘Kees, ik loopt voor schut met die lelijkerd. Mot je zien, hij ken amper lope man! Dik as-tie is. Hij is van me schoonzus, maar die legt nou in het ziekenhuis. Dus zeg me vrouw ga jij nou ‘ns wandelen met Moppie.’ Kees schatert het uit van het lachen: ‘Moppie, zo noemde jij vroeger de meissies! En nou mag je d’r mee lope. Man geweldig, gefeliciteerd. Hé mannen kijk ‘m ‘ns lekker gaan met z’n Moppie!’ Alle mannetjes op de bankjes, die hier iedere middag komen lopen de tranen van het lachen over de wangen. Schuddebuikend hikken ze de ene opmerking naar de andere naar Janus. Hij zit er bij als een boer die kiespijn heeft. Moppie ligt hijgend aan zijn voeten, stiekem duwt hij stinkende Moppie weg. De boxer mag los, als een gek rent hij in het rond, blij met alles en iedereen. Hij rent af op de mannetjes op de bankjes middenin het park. Springt op schoot van de eerste, rent over de buurman zijn benen naar de laatste man op dit bankje en dan hup naar de volgende bank. De mannen lachen zich gek. ‘Hé Janus, nieuwe vriendin?’ Kees hikt van het lachen. ‘Ja manne, dit is Moppie. Hij heb zichzelf al voorgesteld zie ik an jullie. Gelukkig heb-tie net niet door de modder gelope. Ik zie dat jullie broeke gelukkig helemaal niet vies zijn geworde!’ Janus lacht van oor tot oor. ‘Mopie, Moopiee. Ah daar is-tie dan, goed zo ouwe jonge, hier een lekkertje voor jou. Jullie zien wel hoe goed hij ken luistere.’ Moppie springt bij Janus op schoot, hijgend loopt de kwijl uit zijn bek op de broek van Kees…