#139 De gevonden hond

Een zwarte, in elkaar gedoken hond kijkt me angstig aan Een zacht gegrom komt uit haar keel, ze kruipt nog verder in elkaar. “Kom maar, het is oké.” Ik steek mijn hand uit en wil over haar kop heen reiken om haar halsband vast te pakken. Een scherpe pijn schiet door mijn hand, ik snak naar adem en trek mijn hand terug, maar dit verhevigt de pijn alleen maar. Mijn hand verdrinkt in het bloed en het speeksel. Dan laat ze los en spring ik achteruit, de rode druppels spatten op de hondenkop en op het gras. Kreunend trek ik mijn hand tegen me aan. “Tinkie, daar ben je! Was je me kwijt, meisje? Was je zo bang, liefje?” De hond kwispelt naar de vrouw die aan komt rennen. “Jeetje, ze heeft toch niet gebeten?” Ik glimlach moeizaam door de pijn heen. “Het was mijn eigen, stomme schuld, ze was bang en ik benaderde haar van boven. Sorry dat ik uw hond nog meer van streek heb gemaakt.” Een zwarte, in elkaar gedoken hond kijkt me aan. Een zacht gegrom komt uit haar keel, ze trekt haar bovenlip op om zijn tanden te laten zien. “Kom, jij hoort hier niet los te lopen.” Ik strek mijn hand uit en wil over haar kop heen reiken om haar halsband vast te pakken. Een scherpe pijn schiet door mijn hand, ik snak naar adem en trek mijn hand terug, maar dit verhevigt de pijn alleen maar. Mijn hand verdrinkt in het bloed en het speeksel. Dan laat ze los en ik spring achteruit, de rode druppels spatten op de hondenkop en op het gras. Vloekend trek ik mijn hand tegen me aan. “Tinkie, daar ben je! Was je me kwijt, meisje? Was je zo bang, liefje?” De hond kwispelt naar de vrouw die aan komt rennen. “Jeetje, ze heeft toch niet gebeten?” “Dat zie je toch! Die verdomde hond mag hier helemaal niet los lopen en ze is nog agressief ook. Ik zorg ervoor dat dat beest ingeslapen gaat worden, opgeruimd staat netjes!"