#138- De hemel huilt

De hemel huilt … zes, zeven, acht, negen. De laatste slag galmt na over het dorpsplein. Ik stap uit en terwijl ik mijn colbertjas dichtknoop, loop ik met grote passen in de richting van de kerk. Mijn lichten knipperen me na als ik met mijn afstandsbediening de auto afsluit. Op het plein schuifelt een oudere dame me tegemoet, haar hondje besnuffelt de grote boom in het midden. Ik knik haar toe. Ze groet terug en trekt het hondje achter zich aan richting het bejaardentehuis hier om de hoek. Leunend met mijn rug tegen de muur, stop ik mijn handen in mijn broekzakken en kijk naar beneden. Door met mijn rechtervoet langs mijn linker kuit te wrijven, poets ik de neus van mijn lakschoen. Een auto komt aangereden, koplampen beschijnen kort mijn lichaam en draaien weg. De nummerplaat tussen de oplichtende achterlichten herken ik niet. Ze is laat. Ik check mijn horloge. Ja, het is allang kinderbedtijd geweest voor haar drie jarige. Ik kijk omhoog. De maan verschuilt zich achter een wolk, miezer daalt op mijn gezicht. Hollende hakken luiden haar komst in. Haar slanke silhouet doemt op, om haar benen klemt haar rok. Ik stap in het licht van de lantaarnpaal. Ze werpt zich in mijn armen, vermijdt mijn mond en slaat stevig haar armen om mijn nek. Ik streel over haar rug en schep ruimte. Gejaagd deint haar borst op en neer. Met haar gezicht tussen mijn handen zoek ik een antwoord in haar betraande ogen. Ze slikt: ‘Met Pasen eist hij me terug.’