Nu op Witte Donderdag laat mij nog niets aan Pasen denken. Alleen die klokken hè, die zeggen mij wel wat. Als kind mochten we gekleurde eieren zoeken in de tuin. Dat was altijd een feest, alleen het opeten ervan niet. Het harde eiwit was ook gekleurd, soms paars, dan weer rood en alles wat daar tussen zit. Nu hebben we kleinkinderen, maar ik heb geen spullen in huis om de eieren op mijn vaders manier te verven. Het resultaat van zijn verfpartijen is Kunst te noemen en het is een familiegeheim hoe het gedaan wordt, dus zeg ik daar niets over. Zo ontzettend mooi, je weet niet wat je ziet. En om paaseieren unikleurig te verven, staat mij niet aan. Dit keer heb ik kleine, kleurig ingewikkelde chocolade-eieren gekocht voor de twee kleintjes. Voor de kleuters een grote paashaas, ook weer ingewikkeld in gekleurde zilverfolie. Die hele chocoladewinkel verstop ik in de tuin, dus ze kunnen toch eieren en hazen zoeken. Als ze maar niet scheel naar elkaar gaan kijken. Misschien uit afgunst. ‘Jouw eieren zijn lekkerder, ik wil die.’ Of bij die dreumesen dat de ene de vondst afpakt van de ander en ze het beiden op een krijsen zetten. Of dat de kleuters jaloers zijn op elkaar. ‘Jouw haas is mooier, ik wil die.’ Dat schele kijken naar elkaar bezorgt me hoofdbrekens. Normaliter kijkt geen van de kleintjes scheel, gelukkig. Maar als ze expres scheel kijken vind ik het nog enger. Mijn oma zei altijd: ‘Pas maar op, als de klokken van Rome luiden en je kijkt scheel, blijf je je hele leven, altijd scheel zien.’ Pasen, de klokken van …