Freewriten, grijns. Wekelijkse opdracht #137

Freewriten, grijns De zon schijnt en mijn tuin, eigenlijk een groot terras, vraagt om kleur, bloeiende planten. Eenjarige of vaste, dat maakt niet uit in kleurbeleving. Eerst moet wel iemand de terrastegels schoonmaken, dat zal Pierre moeten doen met de drukspuit. Op mijn zandkleurige tegels kun je goed zien hoe de lucht is vervuild. Als het mistig is geweest, zijn de lichte tegels ineens pikzwart geworden, al het vuil blijft liggen. Regen helpt daar niet tegen, het water loopt weg, ja we hebben riolering aangebracht, en het zwart blijft. Pierre vindt dat klusje met de terrasborstel niet erg, ware het niet dat hij al die potten en bakken opzij moet zetten om ook maar iets te kunnen spuiten. Iedere keer hoor ik hem demonstratief mopperen op alles wat er op de tegels staat. ‘Ja, alleen mooie tegels en dan twee bakken, meer niet. Wat hebben we? Potten, potten en potten. Wie moet ze tillen? Er komt geen pot meer bij.’ Kreunend komen de woorden uit zijn mond, hij heeft het erg zwaar hoor met al die potten. Het eeuwige twistpunt in de lente en ik doe gewoon, ik koop er weer een pot bij. Bah, tegen iedereen die het maar wil horen beklaagt hij zich over die potten en potten. Een bak mag er ook al niet bij. Enfin, ik ga gewoon mijn gang en koop potten. Eerst laat ik ze vullen met bloeiend spul, dan ziet hij die pot niet zo, alleen de kleur. Ik dwaas. Ik ga dan wel tegen zijn zin in, maar stiekem geniet hij van het gemopper en van de vrolijke tuin. De tuin is van mij, alleen maakt hij hem schoon en mag hij klagen en mopperen. Toch voel ik me schuldig.