#136 Waterverf

Nog één stevige klap met de hamer. De spijker tussen zijn duim en wijsvinger kan hij loslaten. In de aanslag om een verpletterende klap uit te delen, heft hij zijn arm naar achteren. De potlood stip op de muur is nog zichtbaar. Tot in de kleinste details heeft hij berekend waar de aquarel moet komen te hangen. ‘Het is een bijzondere aquarel geworden Dirk’, had de lerares tegen hem gezegd. ‘Een vierkante meter zee vanuit vogelperspectief. Ik was bang dat het saai zou worden, maar het tegendeel is waar. Het water is goed getroffen. De grauw grijze golven met hun schuimkoppen rollen prachtig in hun eindeloosheid voort. Ik betrap mij er op, dat ik denk, dat ik het zilte water zelfs kan ruiken. Knap gedaan Dirk.’ De hamer nadert de kop van de spijker met een ongekende kracht. De klap klinkt door de hele kamer. De stilte die volgt wordt direct verbroken door een sissend geluid in de muur. Langs de spijker druppelt er water naar buiten. Gebiologeerd kijkt hij naar het aanhoudend druppelen uit het gaatje. Het gesis wordt luider. De spijker komt steeds losser te zitten en wordt met een krachtige straal uit de muur gewerkt. Snel drukt Dirk zijn hand tegen het gat dat is ontstaan. De aquarel op de grond kan hij nog iets met zijn linkerhand verschuiven. Het water loopt in zijn rechter mauw en lekt vanuit zijn oksel op de grond. Hij hoort de spouw vollopen. Vochtplekken verschijnen op het pleisterwerk. Bij het gat, dat hij inmiddels niet meer met zijn hand kan bedekken ontstaan scheurtjes. Hij meent de muur te zien golven en probeert zijn hele lijf tegen de wand te drukken. De aquarel drijft door de kamer en lost op. Zijn pyjama is nat van het zweet. Waar liggen de bouwtekeningen ook alweer?