Wekelijkse schrijfopdracht #136 – Samen sterk

Samen sterk. (aantal opmerkingen heb ik verwerkt) De wind suist om me heen, de snelheid neemt toe, de val is zo hard dat ik zelfs van vorm verander. Het voelt of ik uit elkaar getrokken word en plotseling land ik in de veiligheid van lotgenoten. Mijn val is gebroken en ik bevind me tussen hen die deze angstaanjagende belevenis al hebben meegemaakt. Nu rust ik, steunend op anderen, in een voorwaartse cadans. We vormen een oneindig lijkende massa. Onderling verbonden vervolgt de reis naar het onbekende. We laten elkaar niet los en wisselen van positie, dan ben ik onder dan weer boven maar feitelijk ga ik op in de massa en dat maakt ons sterk. We bewegen gestaag maar in rust met een ongekende, krachtige vastberadenheid. We stuwen elkaar op en de wind geeft ons steeds meer snelheid. De snelheid wordt groter en onze bewegingen steeds grilliger. Het voelt alsof de reis een einde nadert. We zijn met zovelen, zij die vooraan gaan worden geduwd door hen die erachteraan komen. We rollen over elkaar heen en de eerste in de rij krijgen daardoor meer snelheid. Met deze snelheid en kracht gaan we het onbekende maar onvermijdelijke snel bereiken. Plotseling worden we, met een enorme snelheid, tegen een bergwand aan gesmeten. De massa achter ons gooit ons tegen de rots. Ik voel me schuren langs de scherpe groeven van de stenen wand, mijn sporen achterlatend. Door de kracht van de botsing word ik van de rots gelanceerd en land hard naast de rost op het zand. Gevloerd lig ik eenzaam in de brandende zon, die me martelt met zijn hitte. Dit houd ik niet vol , ik word licht en ontbind. Ik transformeer, verdamp tot lucht en stijg op. Een reis met onbekende bestemming begint opnieuw. Het repeterende lot van een druppel water.