# 136 De kracht van water

Ik breng je daar, waar jij me heen zendt. Nachtgeluiden zijn weggevallen, het bloed ruist door zijn aderen. De maan belicht haar haren, grijs is zachtblond. Ze ziet er jong en breekbaar uit. Een illusie, weet hij. De boot schommelt als ze overboord gaat. De plons veroorzaakt kringen in het wateroppervlak. Weg zijn die ijzige ogen. Verdwenen, die mond die slechts verwijten slingerde. Weg is het lichaam dat hem liefde weigerde. Langzaam reikt het water weer naar het oneindige. Alles komt goed. ‘Ik breng je daar, waar jij me heen zendt.’ Vorige week sprak ze de woorden. Ze moest het duistere in zijn ogen hebben gezien. Haar dominante gedrag, het beschimpen, werd hem te veel. Tot bloedens toe had hij zijn nagels in zijn handpalm gedrukt. Als ongelovige had hij woorden naar boven gemompeld. Gisteravond kwam hij laat thuis met het bewijs dat hij vergaderd had. Haar witheid vloekte met het roodbevlekte tapijt. God had hem begrepen. Voor de eerste maal was hij opgetogen om haar wantrouwen, om zijn aanwezigheid bevestigd te zien. Hij legde het tapijt met haar lichaam erin gerold op het plastic zeil in de kofferbak, kleedde zich uit en gooide zijn besmeurde kleren erbij. Met propere kleding reed hij naar het meer, waar hij een achtergelaten bootje wist liggen. ‘Alles komt goed.’ Hij glimlacht maar verstijft bij een geluid dat vanuit de diepte komt. Eén of andere vis die zich te goed doet. Vissen maken geen geluid, ook niet als ze eten. Hij buigt zich overboord, de beeltenis van de volle maan lokt hem. In het water wordt een geul gevormd. Ontzetting kluistert hem op het bankje. ‘Ik was het niet.’ Zijn gefluister stopt wanneer een hand uit de geul oprijst en hem bij de keel grijpt. Zijn lichaam gehoorzaamt hem niet. Totaal verlamd wordt hij het meer ingesleurd. Verenigd door water.