#136 De schoenen (fragment)

'Wat doe je?' vroeg ik toen Wilfred halverwege stopte met zwemmen. 'Mijn schoenen uit,' zei hij. Zijn stem klonk gehaast. 'Anders haal ik het niet.' Even vertraagde ik mijn schoolslag, mijn benen zakten dieper het water in en direct voelde ik de kracht van de stroming. Ik keek omhoog naar de boog van de brug, het verkeer klapperde onregelmatig over de platen van het wegdek. In de verte kwam er in het midden van de rivier een duwcombinatie aan. Die was er net toch niet, dacht ik. Achter mijn ogen voelde ik angst opkomen, die bonkend en kloppend door mijn lijf raasde. Ik zag de krantenkop voor me die mijn moeder zou lezen: twee jongens in de leeftijd van... 'Doorgaan, Wilfred,' riep ik. 'Verdomme, niet stoppen. Doorgaan!' 'Ja,' zei hij met hoge stem. 'Ik ben zo bang.' 'Bek houden, doorgaan met zwemmen.' Pas voorbij de pijler van de brug viel het me op dat de zon was blijven schijnen en zag ik de mensen met hun kleurige handdoeken op het strandje naast de brug. 'Dwazen,' zei een man die tot zijn knieën in het water stond met zijn handen in zijn zij. Ik negeerde hem en keek achterom. Wilfred waadde voorovergebogen door het water, zijn sluike haar lag in een zwarte veeg over zijn voorhoofd. 'Wat ga je zeggen over je schoenen?' vroeg ik toen we weer bij de woonboot waren. Hij bleef voor zich kijken en haalde eenmaal snel zijn schouders op. 'Ga maar op het bankje zitten,' zei hij. 'Dan haal ik een handdoek voor je.' 'Ik droog wel verder in de zon,' zei ik. Wilfred ging toch naar binnen. Mijn gympies legde ik ondersteboven op het bankje en ik schuurde mijn voeten droog op een betonplaat van de kade, mijn T-shirt legde ik over de leuning naast me, ik strekte mijn benen. Met mijn ogen in spleetjes volgde ik het condensspoor van een vliegtuig. Verder was de lucht blauw en had ik maar een gedachte: ik was stoerder geweest dan Wilfred.