#134 Een eerlijk verslag

De balpen rolt door mijn vingers. Voorovergebogen op het houten krukje, met mijn ellebogen op mijn knieën hou ik mijn ogen op de lerares van groep vier gericht. Met korte, strakke bewegingen beent ze tussen de tafeltjes door. Ze blijft staan achter Rozemarijn en kijkt met priemende ogen over haar schouder naar haar werk. Ik zie Rozemarijn verstrakken en haar iets naar links schuiven op haar stoel. “Dit is toch niet leesbaar Rozemarijn? Als je iets schrijft moet het wel te lezen zijn, anders heeft het geen zin.” Met een vlugge beweging scheurt ze de bladzijde uit het schrift en verfrommelt het tot een prop. De tranen schieten in Rozemarijns ogen. “Maar dat was mijn verhaal!” roept ze uit. “Een verhaal is alleen een verhaal als het te lezen is. Begin maar opnieuw.” De lerares loopt verder zonder nog naar Rozemarijn te kijken. Ik ga rechtop zitten en zet mijn pen op mijn notitieblok, maar til deze dan weer op. “Observeer een les van de leraar of lerares van je stageklas en schrijf een eerlijk verslag met jouw mening over de manier van lesgeven.” Eerlijk… daar struikel ik over. De lerares zal niet blij zijn als ik een eerlijk verslag schrijf. Maar als ik schrijf dat ze goed les geeft dan lieg ik, dan is het verre van een eerlijk verslag. Ik hak de knoop door en begin te schrijven. Aan het eind van de les springen de kinderen op en rennen ze de klas uit naar het schoolplein. De lerares loopt naar me toe en steekt haar hand uit. Ik geef haar mijn notitieblok en hou mijn adem in terwijl haar ogen over de zinnen gaan. Schijnbaar onbewogen geeft ze me het blok terug en ze kijkt me recht aan. “Denk maar niet dat jij je stage hier ooit nog gaat halen.”